Dag allemaal, daar zijn we weer. Vanuit Concord, New Hampshire ditmaal. Maar laat ik bij het begin beginnen…….In de trein gezeten kreeg ik bericht van Machteld of ik soms iets onder de schoenen had; ze had iets gevonden in de auto nadat ik op het station was gedumpt (……). Zodra het kon heb ik gekeken. Even flink gestampt van NS naar de aankomsthal. Om 7:55 al ter plekke om te constateren dat de vlucht vertraagd was tot 12:00 uur.

Ok, zeeën van tijd. We zijn allemaal netjes op het afgesproken uur en laten ons rustig door de administratieve molen trekken. Na een koffie en lange rij bij security nog anderhalf uur wachten bij de gate voordat we het smoorhete toestel in kunnen. Met deze temperatuur heb ik niet genoeg sokken bij me, vrees ik. Gelukkig is het in Boston gevoelsmatig -33 C° en ligt de sneeuw er op ooghoogte. Tenminste, dat is wat de stewardess vertelde……we gaan het zien. Ondertussen verloopt de reis voorspoedig, tenminste nadat ik op mijn echte plaats ben gehoest door een dame die ik niet versta; zij wil naast die ándere dame die ik niet versta. Ik verhuis 1 rij achterwaarts en beland naast een leuke Litouwse, getrouwd met een Duitser. Ze is op weg naar familie in Boston en ik moet haar helpen met het vertalen van de in het Frans gestelde customs-fomulier. Ze is vrolijk en heeft een tattoo in haar nek. Een paar goede films en Domingo via de noise-cancelling headphones en dan zijn we er al bijna.

Het is wel een dag van vertraging want zodra we geland zijn krijgen we te verstaan dat we nog 20 minuten moeten wachten in het vliegtuig omdat de immigration hall overbelast is met meer dan 1300 wachtenden…. Wanneer we wel mogen doen we nog een uur over de zig-zag-lijn en staan dan in het kleinste rijtje voor balie 19. Maarja, daar staat een mevrouw die alleen Frans spreekt tegenover een officer die uitsluitend Engels doet. Schiet niet op. Ze mag aan de kant staan wachten en daar komt het gezinnetje met de krijsbaby: meneer werkt al meer dan 4 jaar in de States maar heeft blijkbaar nog steeds zijn papieren niet op orde. Het is maar goed dat ik al wat ouder ben, tegenwoordig , anders kwam de stoom uit mijn oren. Autohuur gaat ook als de rest: het duurt eeuwig omdat we twee uur later zijn dan gepland en dan doen ze de auto aan iemand anders. Ze heeft wel een 4-wheel drive voor ons, da’s véél veiliger in die sneeuw en ze maakt een leuke deal die slechts $1000.- meer kost. Kdaggutnie!

Tja dan moeten we wachten tot ze een minivan ‘vinden’ en schoongemaakt hebben.
De reis naar Concord gaat redelijk vlotjes en het Alumnihouse voor de jongens en het Scudder House voor de meisjes zijn gauw gevonden. De security-officer legt alles uit, leidt de dames door de kniediepe sneeuw en Marjon schept met haar kapotte laars alvast wat sneeuw mee naar binnen.

We willen nog wat eten dus gaan we bij het eerste het beste restaurant dat open is naar binnen. Het heeft Europese roots en we eten en drinken er lekker. ’t Duurt wel lang maar dan heb je ook wat. Dan weer terug op de kamer (om 20:15 uur) en dan snel het internet op. Dat lukt wel maar het internet zelf is zó traag dat er geen pagina geladen kan worden, noch foto’s, dus het wordt een karig verslagje, hetgeen ik compenseer met veel woorden. Nu ben ik wel vrij moe en de lenzen willen uit dus zult u mij moeten vergeven dat ik u verlaat. Ik beloof zo spoedig mogelijk met de volgende gebeurtenissen naar buiten te treden. Slaap lekker.

Vandaag de eerste concertdag. Uiteraard vroeg wakker door jetlag en een klein beetje door de ergernis van het niet kunnen laden der jeepeegeetjes. Enfin, ik loop om 7:45 uur buiten, richting de IT-afdeling om daar een ‘secure line’ te krijgen.
Het is stervenskoud en dan zie ik ook KJ die tevens een wandeling aanvangt. We lopen samen op en vinden het IT-gebouw gesloten; ik heb ze echt nèt aan de lijn gehad!!!! Dan lopen we maar verder omdat we beiden 9:00 uur te laat vinden voor ons ontbijt en komen om 8:00 aan bij de eetzaal. Helaas, ontbijt is alleen van 7:15 tot 7:45 want daarna moet men naar de Chapel. We mogen nog wat cereals stelen en roosteren een biscuit. Zelfs hardgekookte eieren wil men ons nog wel naleveren. De klarinet-saxofoon-windleider-zwembadlifeguard hapt met ons mee en belooft vanavond te komen met de blazers. Ook het koor zal er zijn.

Om 8:45 lopen we naar de buitendeur van de meiden waar Elsbeth open doet en direct verblind wordt door het witte licht der engelen voor de deur. Kan ook de sneeuw zijn geweest maar engelen is niet zo’n gekke gedachte want KJ rent naar (ons) huis terug om de sneeuwschep te halen en terwijl ik zit te wachten tot ie terugkomt heeft hij reeds de hele toegang naar de voordeur schoongeschraapt. Hij ontvangt passende bedankjes.

Het eten (voor de dames) bij The Works Cafe is voortreffelijk en de koffie ook. Zoals gehoopt is het internet daar wel toegankelijk en kan ik alsnog mijn visuele waarnemingen op de website vastleggen. Ik hoop dat het gewaardeerd wordt.
Voor vandaag heb ik natuurlijk hetzelfde probleem maar we gaan morgen na de masterclass maar weer ontbijten in het dorp zodat de foto’s nagestuurd kunnen worden.
Marjon gaat even dure laarzen passen aan de overkant en na niets te hebben aangeschaft gaan we naar de ontdekte mall. M & E schoenen/kleding kijken/kopen, KJ & H naar de Walmart voor tennisballen. Alles lukt en tevreden laadt iedereen zich weer in de Dodge en gaan we koffie genieten bij Starbucks.

Dan naar huis en na omkleden naar de security-meneer voor toestemming om de tennishal te betreden. Daar heeft men sinds de aanleidende beschietingen in den lande speciale regelingen voor: alle gebouwen zijn in principe gesloten tenzij via pas of begeleiding toestemming is verleend. Het lijkt allemaal wat lastig maar het eind van het verhaal is wel dat men alles doet om het de gasten uit Holland naar de zin te maken. Uiteraard volgen wederom passende bedankjes.
Het edele tennisspel wordt vooral door mij pover beoefend vanwege slecht licht, harde ballen, jetlag en meer van die smoezen. Pas na een half uur hoef ik mezelf niet meer uit te veteren. Toch nog een goed gevoel erin geslagen!

De lunch wordt een late, zo rond 16:00 uur. Dan om 18:00 uur klankrepetitie in de grote Chapel voor het concert van vanavond. Ik heb zelf nog wat last van verkoudheids- naweeën maar het is goed dat we nu echt begonnen zijn. We hebben na de soundcheck nog een half uurtje om alle koekjes, aardbeien, ananas, kunstig ingesneden kiwi’s, water en thee met honing weg te werken. Wanneer we binnenkomen voor het concert blijkt het een redelijk vol huis te zijn. Jammer genoeg moeten de studenten om 9 uur inchecken in hun slaapvertrekken en het risico dat het programma iets te lang is (en dat is het) nemen ze niet. Zodra de pauze aanbreekt vertrekt het overgrote deel en blijft slechts een select gezelschapje genieters over. Na afloop nemen we de complimenten in ontvangst, praten na en kleden om. Dan weer lopend terug naar de respectievelijke stulpjes. Geen wijn of lekkernijen ditmaal na afloop want morgen om 8 uur moeten we alweer aan de bak. Om 7 uur zullen we het pand verlaten dus om 6 uur op want ik heb nu geen zin meer om de koffer in te pakken. Eerst ga ik er zelf in!

Vroeg jetlag-wakker vannacht maar mijn beproefde methode hielp me door de nacht tot vlak voor de wekker ging om 6:00 uur. Wat is die methode? Probeer maar eens uit als je niet (meer) kunt slapen: lichtje aan, televisie op een rustig programma en dan zo zacht zetten dat je het niet kunt verstaan, zodat het een soort achtergrond-gemummel wordt. Kweenie wat Freud ervan zou hebben gevonden maar het zal wel iets te maken hebben met een baarmoedergevoel of iets dergelijks. Ik slaap er in ieder geval puik op!

KJ en ik laden om 7:00 onze koffers in de Dodge en gaan dan lopen naar de eetzaal. Het is nu werkelijk uitzonderlijk mooi weer, zonnetje en strakblauwe lucht en ijskoud: -20 C°
De neusharen bevriezen na verloop van tijd. Gelukkig waait het niet dus de gevoelstemperatuur is ook -20 C°. We doen ons tegoed aan allerlei eiergerechten en gaan dan naar de Chapel voor de masterclass met het koor van de school, o.l.v. Nicholas White. Hij is het hoofd van de music department en organist en koorleider. We leren de kids (om 8:00 uur, mind you!!!!) hoe ze meer initiatief moeten nemen, beter moeten doorademen en lijnen maken. Kortom, zelf het instrument zijn waarop de dirigent kan spelen. Er gebeurt echt wat en dat is leuk voor een mens.

Nadat wij op onze beurt cd’s cadeau kregen van Nicholas gaan we op weg om net als gister voor de vrouwelijke helft van ons ensemble een ontbijt te scoren. En ook net als gisteren doen we dat bij The Works Cafe. Terwijl er wordt gegeten gedronken en verslagen zet ik het gisterlijke verslag op de site zodat u als lezer niet te ver achterop raakt. Na koffie en sanitaire (af)lossingen gaan we binnendoor, d.w.z. dwars door New Hampshire en Vermont over schilderachtige wegen richting Albany, NY waar we aansluiting hopen te krijgen met de grote tolweg dwars door New York state op weg naar Buffalo.

Na twee en een half uur toeristisch toeren zijn we bij Albany en direct aan de gekozen afslag zien we The Pump House, brewery and restaurant. Inmiddels is het buiten rond het vriespunt gekomen en dat voelt met de sneeuw en het zonnetje aangenaam warm aan. De brouwerij is nog vol in bedrijf. Het is een hoog fabriekspand met alle industriële kenmerken; heel leuk! Dan maar weer op weg want we moeten nog 280 mijl afleggen. Na 25 stuks daarvan te hebben verteerd stoppen we voor een snelle coffee-to-go van een parkeerplaats-Starbucks. Met koffie en al tuffen we verder de snelweg af. Allengs wordt de bewolking dikker en ziet het er naar uit dat we binnenkort weer sneeuw krijgen.

En zo is dat. Eerst wat mist, dan lichte sneeuw, dan de weg wit en uiteindelijk zie je bijna niks meer. KJ rijdt onverdroten verder en na nodige/voorkomende sanitaire stops komen we om ±19:00 uur bij de Red Roof Inn. Alles blijkt te kloppen en we hebben de kamers sneller dan ooit! Ook het internet is sneller dan ooit en de reden dat we niet sneller dan ooit aan ons diner kunnen is dat er weer ongeruste presenters verzekerd moet worden dat we echt komen en ons echt aan alle afspraken houden.

Er wordt gekozen voor de Olive Garden waar we de gebruikelijke herrie als appetizer naar binnen stampen voor we aan de hoofdgang komen. We worden heel lief bediend door de ober wiens naam ik automatisch uit mijn brein heb geblokt. Te druk, te obvious, geen verstand van wijn. Als we na het diner gaan uitrekenen wat er na zo'n tournee allemaal aan kosten af moet voordat we onszelf überhaupt een bedrag kunnen uitbetalen zou je de moed haast in de schoenen zinken. We zijn toch wel erg verknocht aan dit werk en aan elkaar want de betaling staat echt in geen verhouding met de hoeveelheid werk, liefde, aandacht, passie en kwaliteit die we leveren. Dat hoeft ook niet, anders zouden we natuurlijk voor niemand te betalen zijn maar een héééél klein beetje meer mag best, wat ons betreft. Maar goed, genoeg gezeurd: morgen is Elsbeth jarig dus hebben we toch een feestje hier. Daar ga ik me eerst maar eens mentaal op voorbereiden………dussssszzzzzzzzzzz.

Er is er een jarig, hoera: dat is Elsbeth! Niet dat ik zo gek ben om haar midden in de nacht wakker te zingen, daar hebben we Marjon voor! Ik werd trouwens pas om 5:30 uur wakker dus het gaat volgens plan. Kon ook niet anders want als je zo positief inslaapt als ik bij de bevestigende geluiden van de hotelbuurvrouw (Yes! yes!) dan moet het wel een goede nacht worden. Zo rond 8:45 hoor ik ergens zacht “Harry” met een typische Quink-alt-stem dus doe ik de deur open en daar staat Elsbeth, twee kamers verderop tegen een deur te praten. Ze vindt dat ik goede oren heb. Dat u dat weet.

We gaan bij de iHop omeletten ontbijten. Ik schrijf het bewust zo op omdat ik ‘ontbijten’ zo’n raar woord vind, alsof je alleen nog maar pap naar binnen kunt krijgen. Nu had ik natuurlijk de kans om een 55+ omelet te bestellen maar die was me te klein. Ik vind het helemaal niet erg om 55+ te zijn maar als je ineens op de menukaart staat wordt het wel menens. We feliciteren Elsbeth met haar zeer koude verjaardag (-18 C°) en hebben een rest-of-the-group cadeau gekocht. Het valt in de smaak en dat kan nooit kwaad in een restaurant.

Daarna dwars door Buffalo op zoek naar koffie maar dat wordt niks dus gaan we maar meteen door naar de Niagara Falls. Het is zó koud dat direct de pegels aan je neus hangen en als je je mond open doet kun je meteen 5 minuten niet meer praten. E & M zijn niet te houden en stormen vooruit, al fotograferend. Ik ben blij met mijn spiegelreflex zodat ik gewoon kan afdrukken zonder de handschoenen uit te hoeven doen.
De resultaten van dit uitje verdeel ik over dit verslag.

Elsbeth heeft, terug in het visitor center, zulke koude handen dat alles er gewoon uit valt: portemonnee, tas, etc. We rijden naar de volgende parkeerplaats, dichterbij de Horseshoe Falls omdat ik 20 minuten heen en 20 minuten terug en dan ook nog een tijd enthousiast foto’s trekken teveel van het goede vind. Wat is Quink zonder afgevroren sopraan en alt, nietwaar? Ook bij de Horseshoe is het spectaculair! Uiteindelijk willen de meisjes nog lopend over de brug om ook de river rapids te zien. Ik loop met ze mee want mooi is het wel! Hierna gaan we lekker opwarmen bij Starbucks in het Sheraton Hotel. Elsbeth trakteert op koffie met allerlei soorten cake en koek.

Om half een wordt het tijd om richting Cleveland te vertrekken. De voorzienigheid heeft besloten om ons zonsgewijs van diens te zijn want bij de Falls was het mooi en op de snelweg is het weer grijs en bedekt. Passende bedankjes volgen later, denk ik. Onderweg gebeurt weinig en het uitzicht is ook niet om over naar huis te schrijven maar ik doe het toch hoewel u waarschijnlijk aan de foto’s genoeg hebt……..
De rit verloopt voorspoedig; ik val telkens even weg, schrik dan wakker en vul weer een paar crypto-woorden in. Rond vieren zijn we in het mooie hotel waar KJ en ik een appartement delen. E & M doen aan de overzijde van de gang hetzelfde. Een appartement wil zeggen: ieder een eigen ruime slaapkamer met badkamer en een gedeelde ‘huiskamer’ en keuken.

Om 17:45 vertrekken we naar Kevin en Liza. Kevin volgt Quink al sinds 1994 en heeft ons vanavond uitgenodigd op de maaltijd. Het is even zoeken, vooral als de navigeuse met de erotisch hese stem het af laat weten en we de nummers van de huizen in het donker niet kunnen lezen. Eenmaal gevonden worden we hartelijk ontvangen door Kevin en “Quink-the-Snowman”, vanmorgen in de barre kou gemaakt door Emma en Eden. Dus nu voor hen: thanks Emma and Eden, what a beautiful snowman. We are honoured and loved your stories and artwork tonight. And for Kevin and Liza: thank you so much for the lovely dinner and company, it was a great treat!

Vlak voordat we weggaan zingen we voor K & L de laatste compositie die naar ons opgestuurd was. Het was een beetje roestig in de pijp na de kou en het eten en de wijn maar wat geeft dat. Ik geloof dat het bijna 22:00 uur was toen we toch echt hotelwaarts moesten, niet in de laatste plaats omdat het verslag nog geconcipieerd moest en ik tot overmaat van vreugde ook de raw version van ons dagboek dien te verzorgen, vandaag.
Bovendien is Elsbeth nu wel lang genoeg jarig geweest. Morgen overdag zijn we helemaal vrij omdat de school waar we de workshop zouden doen gesloten is vanwege de kou. Wat we met die vrijheid doen hoort u morgen. Geniet van de plaatjes!

Het is niet te geloven maar ik heb doorgeslapen tot 7:38 uur!!! Alle leuke en lieve reacties van jullie tot mij genomen en waar nodig, gedeeld. We treffen elkaar allemaal aan het ontbijt in de winderige lobby van de Homewood Suites. Vooral Marjon had het koud maar die had ook een kamer die niet warm werd. Als iedereen klaar is met het naar binnen werken van de gratis brokken lees ik het (dagboek)verslag van de vorige dag voor. Het levert diverse proestbuien op met teruglopende thee, e.d. U weet dat wij, naast deze geschikt-voor-alle-leeftijden-versie ook een ongekuist dagboek verzorgen, alleen te lezen door ons en naaste familie. Deze aardige gewoonte is bij de allereerste USA-tournee ingesteld door Marcel en bestaat uit het bij toerbeurt schrijven van wederwaardigheden. Enfin, leuk maar nu eerst de op Facebook reeds verschenen nieuwe selfie:

We plannen de dag maar zijn afhankelijk van het beschikbaar zijn der indoor tenniscourts. Na enige tijd wild in het rond te hebben gebeld hebben we beet. Er is vanaf 13:00 uur een court vrij en dat geeft ons precies genoeg tijd eerst eens anderhalf uur in de Beachwood Gates Mall rond te hangen. En dat is het wat mij betreft ook; ik wilde nieuwe tennisschoenen kopen omdat de duct tape aan de binnenzijde begint los te zweten. Het is allemaal rommel dus ik volsta met tot tweemaal toe een cappuccino en een blik op de telefoon. Iedereen is wel redelijk geslaagd en dan is het voor mij ook goed.
We zetten Elsbeth en Marjon weer af bij het hotel en gaan dan fluks door naar Mayfield Village Raquet Club. Een groot tenniscenter met 12 indoor tennis courts. Afschuwelijk duur voor anderhalf uur heen en weer sprinten maar oh, wat was het weer lekker. Gelukkig had KJ pijn in zijn hoofd zodat ik wat meer in mijn ritme kwam. Heerlijk gemept en dat is goed voor het gevoel. Daarna nog even lekker gehoest en toen weer terug naar het hotel. Wasje gedaan, mezelf en de tenniskledij, en dan om 15:30 voor een late lunch of heel vroeg diner naar Mitchell’s Fish Market. Ook lekker, vooral die ene lepel bisque van Elsbeth die ik mocht proeven…..

Nog eventjes ontspannen op de kamer voor we het hernieuwde gevecht tegen de kriebelhoest mogen aanvangen. KJ en ik gaan alvast in concertkleding; de laatste maal, in Concord, had ik mijn concertschoenen in mijn tas gepropt en op mijn warme boten door de sneeuw geploegd. Nu had ik ook mijn concertschoenen al aan. Een pijnlijke vergissing. Uit de auto op de parkeerplaats al schuifelend als een bejaarde het hellinkje af maar er was geen houden aan: met een gesmoorde schreeuw glijd ik langzaam maar onstuitbaar naar de bodem. Wat een afgang!

Eenmaal veilig in de kerk, de Church of our Saviour (what’s in a name) sta ik weer vaster op de voeten. Eerst lijkt het of ik wat buikspieren heb verrekt maar verrekt, het valt mee.
De klankrepetitie is voornamelijk puntjes op de i zetten met in het achterhoofd het vorige concert. We zetten wat recht, proberen dingen uit en dan is het ok. De presenter is veel ontspannener dan de vorige maal, logisch, want nu waren we ruim op tijd. We zijn blij met haar aandacht en met het door haar geregelde hotel, dat behalve de noodgedwongen verhuizing van de meisjes vanwege een kapotte verwarming, dik in orde was. We zeggen haar dat ook en daar is zij dan weer blij mee. Het is soms zo simpel.
Het concert zingen we voor een selecte groep mensen, dat is een eufemisme voor dat er wel erg weinig publiek is. Ze genieten wel en dat laten ze weten ook! De hoestprikkels blijven gelukkig beperkt tot het gesproken woord, de stem gaat alweer veel soepeler. Nu zit KJ een beetje aan de moerassige kant en daar baalt ie stevig van. Niet nodig want het wordt toch een mooi concert met een heleboel hoogtepunten. Zelfs met dit kleine publiek wordt toch een toegift afgedwongen. Toegegeven, we doen het graag maar toch, ze klappen lang genoeg.

Dan gaan we snel — dat wil zeggen nadat E’s jurk is ontvlekt — naar Ruby’s Tuesday voor een after concert drink en ook iets te eten erbij. We nemen uitsluitend voorgerechtjes. Maar (sommigen) wel een heeeeleboel! Het persoonlijk betalen van een gezamenlijke rekening levert heel wat wisseltrucs, hertellingen en hilarische momenten op maar uiteindelijk klopt het altijd. Terug in het hotel moet ik nog iets afgeven aan de balie en dan zijn de dames ineens al vertrokken. Zonder ons goedenacht te wensen! Dan doen we het zelf maar:
goedenacht!

Vannacht diverse malen opgewekt en dan bedoel ik het als germanisme. Dróóg! Onvoorstelbaar, daar kun je niet tegenop drinken want dan slaap je überhaupt niet meer. Dan hazenslaapjes tot kwart voor acht. Ik heb grote moeite met echt wakker worden en het hoofd voelt niet goed (gaat nu veel beter, hoor). Als ik - om met Carmiggelt te spreken - mijn hele gestalte gewassen heb en aangekleed ben gooi ik de slaapkamerdeur open naar onze living. KJ staat net op het punt om te gaan ontbijten, ik wil eerst mijn koffer pakken. Dat gaat lekker snel want we hoeven niet te vliegen dus alles wat je niet mee wilt sjouwen knal je direct de oester in.

Wat valt er verder te zeggen, behalve dat het een stuk minder koud is maar het nu wel sneeuwt. Light snow is hier nog altijd een centimeter of 15. Omdat het in de vroege uurtjes al is begonnen zitten de wegen geheel dicht. Alles is wit en we zien onderweg al diverse aanrijdingen. We moeten langzaam rijden en vrezen een hele lange dag in de auto naar Chicago. Gelukkig is op de Ohio Turnpike de weg goed bestrooid en beschoven. Niet alle banen zijn beschikbaar en af en toe scheurt een van de ratten besnuffelde idioot aan de binnenkant voorbij maar verder gaat het smoothly.

De Starbucks wordt onderweg bezocht met verslagvoorlezing door Elsbeth. Daarna een lange ruk richting Indiana waar we vergeefs wachten op een serviceplaza met andere restaurants dan Hardees of Burger King. Omdat de sluitspieren van sommige Quinkers al aardig op spanning komen besluiten we om de snelweg even te verlaten en onze toevlucht te nemen tot het aloude Applebee’s om dan ook meteen maar iets te lunchen.
Er wordt geslist door de waitress, de zak wordt in de thee geleverd en het duurt eeuwig voor de gerechten op tafel worden gezet. Tenslotte vragen we om separate checks; “two-and-two?” slist ze tussen haar tanden. “No, four!” riposteer ik meteen. Eindresultaat: één check voor ons vieren……….tegen zoveel domheid kan ik niet op dus splitsen we het bedrag maar weer in vier gelijke delen. Om half vier kunnen we eindelijk verder naar Chicago. Gelukkig weet ik de weg, ook in de stad want de navigatiemuts kan geen satellieten vinden. Misschien zit er wel een te dikke laag zout op het ontvangertje…..

Leuke kamers in het hotel, met keukentje en zitbank. Iedereen blij, Elsbeth ook maar die wil meteen naar buiten. We gaan samen een koffie drinken bij Starbucks en lopen dan weer terug naar Michigan Avenue waar we allebei een kant opgaan om respectievelijk te shoppen. Ik wou even bij de Apple store naar binnen maar die was toch echt de andere kant op. Sukkel. Dan zie ik op mijn telefoon een berichtje van van Lucas met de vraag om even op Facetime te komen. Gezellig even tegen hem aangehoest en dan moeten we stoppen want de batterij van de telefoon gaat leeg aan de andere kant.
Nu wachten tot ik weer opgeroepen wordt door de anderen om te gaan eten. Waar? Dat weten we nog niet maar de Devon Seafood Grill zag er wel heel heerlijk uit……

Om 19:05 word ik gebeld: waar ik blijf want iedereen is al beneden! Ok, ik kom eraan. KJ moet een muts kopen want het dreigt toch koud te worden. Ik denk bij mezelf iets van kalf en put maar goed, er is een North Face winkel vlakbij en als dat niks wordt een Columbia Store. We gaan allemaal mee naar binnen, KJ ziet eruit als Calimero met die te kleine dopjes op zijn hoofd. ‘One size’ staat er op maar men heeft wijselijk ‘fits all’ weggelaten. Dus naar Columbia. Zelfde laken een pak. Als we bijna bij het restaurant zijn moeten we ineens weer terug naar H&M want daar hebben ze meestal………enfin, we zijn weer terug bij Hancock en ik ga zuchtond mee naar binnen. Nu slaagt het hoedje passen gelukkig wel.

Dan eindelijk naar de Devon Seafood Grill. We nemen het barmenu want dat is de helft goedkoper en toch prijzig genoeg. De wijn, gekregen van Elsbeth (nog voor haar verjaardag) en de verschillende gerechten zijn werkelijk overheerlijk. We zijn hier natuurlijk niet op vakantie dus noemen we dit een vergadering. Wat verder ter tafel komt is nu aan de beurt en dus volgen heerlijke desserts. Bij de rondvraag komt de presentatie van de nieuwe cd ter sprake. Wie en waar is dan de hoofdgedachte. En zoals dat hoort bij een rondvraag valt er geen beslissing. We denken verder en u merkt het wel. Na het leegschudden van de portefeuilles lopen we terug naar het hotel waar drie van de vier naar hun kamer gaan en diehard Gerritsen perse nog even het meer moet zien/fotograferen. Ik werk aan dit verslag en hoop morgen met de anderen een leuke dag te hebben met cultuur, sport, commercie en horeca. Ga ik maar eens over dromen. Welterusten en goed weekend.

Met een vreemd hoofd wakker geworden, ontploffend vuurwerk van binnen. Raar gevoel. Duurde even voordat ik weer terug op aarde was. Daarna ochtendritueel en vervolgens appen met Q-ers voor ontbijtje? Ze hebben nog vis zwaar op de maag dus liever koffie straks. KJ staat onder de douche dus die antwoordt mij pas wanneer ik al lang en breed bij de Corner Bakery ben. Het is koud buiten maar niet extreem en het zonnetje schijnt een beetje. Ik bel met thuis en ben blij Machteld’s stem te horen.

Dan ga ik welgemoed naar de Apple Store om mijn cd-speler aan te klagen. De winkel is echter pas om 10:00 uur open. Schande. Dan maar naar het Nike Warehouse voor nieuw tennisschoeisel. Hoewel mij gisteren verzekerd was dat ze van 9-19 open zouden zijn staat op de deur 10:00……..helaas, dan maar alvast naar Starbucks op N. Michigan. Het is er gezellig druk dus ik kan lang in de rij. Als ik op mijn warme bakkie sta te wachten komt Marjon aanlopen. Die mag ook in de rij en 4 personen daarachter sluit Elsbeth aan. Kees Jan kan rustig gaan zitten want zijn bestelling is telefonisch geregeld.

We drinken en luisteren naar Marjon’s verslag van gister. Dan gaan we allemaal wat anders doen qua invulling van deze vrije dag: KJ voelt zich niet goed dus we gaan niet tennissen, het lijf heeft de energie nodig om te herstellen. Hij loopt alleen even langs Wallgreens voor privé-paracetamol. Ik loop dezelfde kant op naar de Apple Store en kan daar tegen een afbraakprijs een nieuwe superdrive kopen. Hij doet het want nu eindelijk heb ik ook een kopie van de master in mijn computer kunnen zetten. Zonder storingen, hikken en gebrom, bedoel ik. De andere drive gaat toedeledoki. Ik schaf mij bij Nike een paar flitsende tennispantoffels aan die heerlijk lopen.

Nadat ik de commercie heb afgesloten en de waren op mijn kamer gebracht en de oude tennisschoenen rechtop in de prullenbak heb gezet ga ik nog even voor een tweede ronde horeca. Dan moet de cultuur eraan geloven: eerst de Amerikaanse middels een enorme uitgerekte limo en dan het op de achtergrond afgebeelde Museum of Contemporary Art, ook wel kortweg MCA genoemd. Ik vind vooral het trappenhuis mooi en een aantal onderwerpen leuk, mooi of interessant. De meest in het oog springende heb ik op de gevoelige plaat vastgelegd. Dan vind ik het qua cultuur weer genoeg geweest. Ik neem nog een koffie en hobbel op mijn nieuwe Nikes nogmaals Michigan Avenue af naar het park bij het Art Institute.

Ik ga dan min of meer zigzaggend terug naar het hotel waar ik om 17:20 aankom. Volgens mij heb ik minstens 15 kilometer gelopen. Dat is ook genoeg als sport en het wordt bovendien langzamerhand weer bar koud. Nu wil ik alleen nog maar wat eten en drinken en wellicht wat jazz genieten en dan het verslag in de computer zetten en slapen. Toch wel een voldaan gevoel, moet ik zeggen.

Om 19:00 uur verzamelen we ons in de lobby en zien op het handgeschreven bord de aanbevelingen voor restaurants. Twee springen eruit en ze zijn ook nog naast elkaar gelegen op slechts 750 meter van ons hotel. How convenient want niemand heeft nog puf om ver te lopen. De stad doet zijn (bij)naam eer aan want de wind snijdt dwars door mijn Fjäll Raven petje. We komen door een heel luxe winkelstraatje (Oak Str.) en gaan dan rechtsaf Rush Blvd. op. Een heel goed steakhouse moet daar zitten en een heel goede Italiaan. Dat klopt, voor een voorgerechtje moeten we bijna net zoveel betalen als we de hele dag hebben uitgegeven. Doen we dus niet. Dan naar de nabijgelegen Tavern; harde muziek, hoge prijzen en een asociaal luidruchtige groep feestvierders. Dag allemaal, we gaan wel ergens anders heen. Er pal naast ligt de Luxbar. Lekker haardvuurtje, aardige mensen, lekkere wijn en lekker eten, ronde tafel, eigenlijk alles goed. Een minpuntje is wel dat de huiskakkerlak niet netjes in zijn mandje wilde blijven vanavond en een paar baantjes ging rennen over de lambrisering. De grote tv's die aanstonden voor de Oscar-uitreiking lieten tot mijn vreugde zien dat Simmons de beste bijrol vertolkte (Whiplash). Helemaal mee eens! We hebben het goed naar de zin gehad en hopelijk is nu de hele groep verslingerd aan Chicago. Ik was het al. We gaan morgen weer het platteland op dus daar ga ik me mentaal op voorbereiden vannacht. Ik groet u allen. Slaapt goed!

En weer zo raar wakker geworden, nu om 04:00 uur. ’t Zit waarschijnlijk in de lucht. Daarna op en af en uiteindelijk om 07:40 uur opgestaan. Om 8:30 uur heb ik alles gepakt en ben ik klaar om rustig te ontbijten en/of weg te gaan. Een plannetje had ik al maar voor de zekerheid vraag ik aan de front desk nog even advies voor ontbijt in de buurt. ‘The Local would be your best option….’ Ik had het zelf kunnen verzinnen. Het is inderdaad maar één block van ons verblijf en is gevestigd in het Hilton. Binnengekomen word ik ontvangen door een mooie donkere hostess die mij naar mijn plaats begeleidt.

Onderwijl zie ik een giga hoeveelheid potten, pannen en buffetschalen staan en minstens 8 bedieners en minstens 4 koks. Daartussendoor lopen nog afruimers, schoonmakers en koffieschenkers. Het lijkt wat overdadig voor slechts drie etertjes……Zodra ik zit wordt aan weerszijden gepoogd de rest van het bestek en borden weg te halen maar ik verhinder dat door te melden dat mijn vrienden misschien nog komen. Dan wordt mijn directe omgeving door twee latino’s met rolvegers bezwadderd. Zodra die klaar zijn komen twee serveuses naar mij toe met het verhaal wie ze zijn en wie echt is en wie de trainee. Het duizelt me een beetje maar ik wil eerst een menu.

Ik ga absoluut à la carte en negeer het buffet van $24,- Fruit en een omeletje en koffie, daar houd ik het wel op vol. Wat heet, de bult eieren is gigantisch en het is een fikse bowl of fruit. Voeg daarbij de 4 sneden whole wheat en de endless cup of coffee waar overigens een aparte creamschenker voor komt opdraven. Ik vrees dat ik mijn geldbuidel binnenstebuiten moet keren voor zoveel personeel maar de rekening is gek genoeg niet hoger dan normaal voor een plattelandsontbijtje. Elsbeth is wel even langs geweest en kreeg alleen maar water en is daarna weggegaan naar l’Appetito voor echte koffie!

Ik vertrek na mijn ontbijt ook naar de Italiaan omdat ik even die eieren moet ‘verdauen’.
Koffers opgehaald, uitchecken en even later in de auto met de anderen waar KJ ons alweer met sprankelende hoogte ‘goedemorgen’ wenst. We worden een beetje moe van de Tom-Tomine want ze loopt telkens vast. Wel worden we dwars door het centrum gestuurd zodat we nog een laatste blik op downtown kunnen werpen voor we ondergronds verdwijnen om er op de snelweg pas weer uit te komen. Wég skyskrapers!
Een kleine 40 mijl verder of daaromtrent moeten we tanken en gelukkig is er ook een Starbucks. De grijpmachientjes leveren ditmaal geen succes op; waarschijnlijk te lang niet geoefend.

Heerlijk weer, strakblauw en -15 C° en boring landscape. Dat is even afzien en wel zover het oog reikt. Illinois. Iowa is niet veel anders dus dommelen we lekker verder tot we iets te vroeg, d.w.z. vóór inchecktijd in Cedar Rapids zijn. Er zijn toch 4 kamers  klaar dus prima. Dan gaan we snel naar downtown om daar gezellig te gaan eten. Tja, gezellig is het wel in de auto maar downtown sprankelt niet echt. Na een paar rondjes vinden we een Vietnamees zodat al onze kleren naar wok stinken. Dan terug en nog een uurtje op de kamer tot we om 17:30 richting Mount Vernon, IA, gaan. We doen er alleen veel langer over omdat er een goederentrein dwars door de stad kruipt. Het kost ons ruim 10 minuten voordat ie voorbij is.

De reis naar Mt. Vernon is in 20 minuten gepiept dankzij de meesterlijke aanwijzingen die ons per mail hadden bereikt. Als we in King Chapel aankomen is het even zoeken want beneden blijkt een waar doolhof. Het is allemaal wat oud, de gangen, kozijnen, deuren, e.d. Maarrrrrrr, de lift is nieuw! Voor de deur van de lift mogen de dames zich omkleden maar de waardevolle spullen moeten in een andere kamer aan de andere zijde van het gebouw. Better safe than sorry. De klankrepetitie bestaat uit wanhopig hoesten van de masculiene deelnemers aan deze tournee. Ook het licht en de akoestische schelp worden uitgeprobeerd tot we geheel tevreden zijn, inclusief standaardlichtjes. Als we op mogen blijkt er redelijk wat volk te zitten, ook op het balkon. KJ en ik schrikken ons een hoedje van de wankelmoedigheid onzer normaliter zo stabiele stemmen en blaffen ons door de pianissimo stukken, soms maten weglatend om de prikkels te dempen. De meisjes zijn en blijven ongelooflijk cool en sleuren ons door de eerste helft.

Zelf vinden we het vaak vals en hebben we het gevoel 30 ballen tegelijk in de lucht te moeten houden maar het publiek klapt lang, ook voor de pauze al. We duiken de theeloze ruimte in, nemen meteen weer flesjes mee terug naar boven en aldus gewapend gaan we na vijf minuten alweer verder. Wat mij betreft gaat het redelijk maar als ik net heerlijk mijn Gis de zaal in heb geknald ga ik half snikkend en hikkend door de uiterst gevoelige Israëlische liedjes. Daarna zet ik de adem blijvend laag en de stem in de knerpstand en dan gaat het redelijk. Het was een erg moeilijk concert wat ons betreft maar men was heel enthousiast, had wel gehoord en gezien dat we moesten hoesten maar men vond juist dat we er zo professioneel mee omsprongen. Zo zie je maar dat het anders overkomt dan je zelf denkt. Ik ben wel langzamerhand klaar met die verkoudheden want ik ben nu al een maand onderweg en ik hoest wat af. Vanavond heeft KJ wat dat betreft gewonnen maar lekker was het niet.

We moeten toch nog even afreageren met hete pepers en wijn en doen dat bij Applebee’s. We herhalen de ongelukjes nog even en hoe slim we alles hebben opgelost. Dan weer terug in onze rijdende vrieskist, op de parkeerplaats bij het hotel halen we de plakplaatjes van het vehikel (die moeten schoongemaakt) en gaan dan ieder naar het warme nestje . Het is nu 23:31 uur, ik ga de data nu inladen op de site en dan moet ik om 05:00 uur weer op omdat we onwijs vroeg moeten vliegen naar N’awlins.. Truste!

Zoals gepland om 5:00 uur op want om 5:45 uur moeten we rijden naar het vliegveld van Cedar Rapids (Eastern Iowa Airport). Alles gaat goed, we laten de met een dikke zoutkorst bedekte Dodge achter en gooien de voucher met gegevens en de sleutel in de daarvoor bestemde dropbox. De mevrouw bij de check-in is niet de allersnelste en allerslimste want ze ziet ons staan, ik heb meermaals gezegd dat we met z’n vieren reizen en als mijn koffer dan op de band is gezet zegt ze doodleuk: “you’re all set”. Hallo, er moeten nóg drie koffers mee, hoor! Dan alle tijd bij security, ik heb in totaal vier bakken nodig voor de schoenen de fototas, de laptop, de gewone tas en jas, etc.

Het is een bomvolle vlucht naar Minneapolis, vanwaar we overgestapt worden naar New Orleans. We zijn er met een uurtje en dan heeft iedereen trek. Eerst maar eens Starbucks zodat ik het eigen Q-dagboek kan bijwerken en voorlezen. Dan hebben we tijd om te ontbijten hoewel we eerst even moet uitvinden hoe we bij concourse G komen. Lopen duurt te lang, weet ik uit ervaring; we zijn nu een halte te laat uitgestapt dus moeten we met de lopende band terug naar de vorige halte vanwaar we gemakkelijk de skyway naar G kunnen vinden. Op dat moment biedt een vrolijke meneer in een airport-buggy aan om ons naar de overkant te rossen. Hij gaat heel hard en zegt dan “enjoy the breeze!”. In een vloek en een zucht zijn we waar we wezen willen.

Het ontbijt houdt in dat je een slappe sandwich kunt kopen voor de lieve somma van $10……KeesJan vindt dat te moeilijk dus wordt het yoghurt met granola voor allen minus Elsbeth; zij moet in de rij voor de gate omdat ze haar daar pas haar seatassignment willen geven. Waarom? Joost, geef jij eens antwoord! Ze wordt nog wel even bekaasd voordat ze omvalt van de honger. In de twee en een half uur durende vlucht kunnen we gelukkig kiezen uit pretzels, pinda’s of cookies bij onze drankjes.

Ook in New Orleans is het niet warm, hoewel 6 C° aanvoelt als lente. Twee dagen geleden was het hier 23 C° dus dan is het nu ‘koud’. We huren een nieuwe Dodge via Facetime en rijden regelrecht naar het Vieux Carré waar ons mooie hotel Maison Dupuy staat. Twee van de vier kamers zijn nog niet klaar dus KJ komt even bij mij Champions League kijken. We zijn toevallig net op tijd om de twee prachtige doelpunten van Suarez te krijgen voorgeschoteld. Elsbeth wil ook worden voorgeschoteld dus moeten we naar beneden en rukken ons los van het voetbal.

Stukkie de straat (Toulouse) ingelopen richting rivier en op een hoek neergestreken voor de lunch. Dan gauw terug om nog even te liggen (en restje voetbal te kijken) voordat we om 17:30 naar de Recital Hall van de University of New Orleans vertrekken.
Men maakt zich hevig zorgen of we het wel kunnen vinden maar ja, we komen hier pas 30 jaar, we hebben kaarten, directions, een map van de campus, navigatie en gezond verstand. Als we het dan nóg niet zouden kunnen vinden dan staat de zaal gewoon op een verkeerde plek. Toch?

De soep wordt niet zo heet gegeten…………..het wordt een prettige ontvangst, zeer bereidwillige medewerkers, een welkomstpapier, heerlijke sandwiches, thee, water, fruit. We voelen ons absoluut welkom en dat is heel prettig. Een toeval — als toeval bestaat — is dat we op de dag af, 24 februari 2000 in exact dezelfde zaal hebben gezongen. We proberen de plekken en het licht uit, zetten punten op i’s en hopen er het beste van. Tussen repetitie en concert worden we alvast voor de lunch uitgenodigd morgen, na de masterclass. Men doet zijn/haar uiterste best om het ons naar de zin te maken; welnu, University of New Orleans, dat is gelukt!

De zaal is goed gevuld, niet vol vanwege de kou (voor ons niet……) maar redelijk bezet. Men is muisstil, behalve op de momenten direct na de slotakkoorden, dan hoor je luide zuchten of instemmend gemompel. En, eerlijk is eerlijk, vergeleken met gister is het wat mij betreft vele malen beter. Ook KJ gaat beter dan gister en dan kunnen de dames iets meer ontspannen (hoeven ons niet op te vangen) en gaan los, samen met ons. Ondanks de handicaps wordt er lekker muziek gemaakt en wordt het een fijn concert. Het publiek laat ons niet gaan en doordat men blijft aandringen komt er nog een toegift. Lovende reacties na afloop en leuke gesprekjes.

Waren we daar maar gebleven…….we zijn zo moe dat we alleen maar in de hotelbar nog iets willen drinken. Dat doen we dus en de wijn is erg lekker maar een tafel verderop zit Eucalypta op vol vermogen haar stembanden te molesteren. Wat een rotherrie! Omdat er steeds meer drank in het mevrouwtje wordt gegoten gaat de volumeknop steeds hoger. Wij gaan met onze glaasjes in de lobby zitten omdat het niet te harden is. Elsbeth zegt “we worden oud, Harry”……kun je nagaan hoe ík me voel bij zo’n schreeuwlelijk.
Tegen de front desk meneer vraag ik nog of ie earplugs heeft meegenomen.
“I wished” was zijn antwoord. Ik hoop niet dat ze op mijn afdeling ligt.
En nu is het 1 minuut voor woensdag en moet er een eind aan worden gebreid. De dag was lang en liep heel goed af. Net als die vrouw in de bar. Zo’n ouderwetse keiharde wekker……..

Deze had u nog tegoed: de zaal van gisteravond met bijzonder goede akoestiek!

Na heel rustig te zijn opgestaan samen met de andere snotteraar een omelet genuttigd in het eigen restaurant. Het duurt een eeuwigheid voor alle bestelde spullen geleverd worden maar de waitress is uitermate ad rem en laat zich niet wegzetten. Hilarisch! Om 10:00 uur weer terug op de kamer om allerlei zakelijks te regelen en om 10:30 onderweg naar de UNO van NOLA (men is dol op afkortingen in dit land) voor de masterclass met het koor. We worden weer allerhartelijkst ontvangen en begeleid naar de choir room waar de studenten al zenuwachtig zitten te wezen voor de kritiek die ze gaan aanhoren. Devon is de dirigent van dienst: hij is een student en bij afwezigheid van de chef wordt hij geacht de zaken waar te nemen.

Hij zal niet gedacht hebben dat ik hem speciale aandacht zou geven maar hij nam het sportief op en heeft hopelijk iets aan de aanwijzingen. We sleutelen aan de groep, willen meer individualiteit en initiatief en het is duidelijk te horen dat er iets gebeurt. Natuurlijk blijven dan andere zaken onbenoemd en verslapt de onderlinge discipline. Maar he, dat is korte termijn; uiteindelijk gaan ze beter naar elkaar luisteren en hebben zo in ieder geval veel meer plezier in het zingen. En zingen is leuk!

Nadat we na afloop nog prangende vragen beantwoord hebben kunnen we naar beneden. Ik bel Tony zodat hij Harmon uit de meeting kan halen; hij nodigde ons uit voor de lunch op een speciaal plekje. En speciaal was het: in een buurt waar je je ’s avonds beter niet kunt vertonen als je er niet woont. Daarom is Willie Mae’s alleen open voor lunch. Het gaat hier met name om de uiterst smakelijk bereide fried chicken, naar eigen zeggen America’s best. Het ís zoals gezegd inderdaad erg smakelijk en vooral ook heel veel!

Na de lunch gaan we weer terug naar de Unief en mogen in de recital hall repeteren voor het programma van overmorgen in Jackson. We werken een goed uur intensief, rijden terug naar het hotel, zetten Marjon en KeesJan daar af en Elsbeth en ik gaan een tijdje intensief in de file staan. We hebben de dichtstbijzijnde Barnes & Noble in de navigatie gezet en komen uit aan de andere kant van de Mississippi. De Westbank. En dit is het zuiden, niet het Midden-Oosten. Heerlijk boeken snuffelen, koffie drinken en cd’s en dvd’s uitzoeken. Wat een snoepwinkel! Terug komen we weer in een dikke file terecht maar gelukkig weet ik een beetje de weg dus neem ik de afslag voordat we helemaal stilstaan en rijd dwars door het zakencentrum naar Canal Street.

Daar hebben we nog een drogisterij-stop en dan gaat ie verder: rechtsaf op Rampart, dan een paar blocks en dan weer rechtsaf op Toulouse. Het is nogal druk met (valet)parkeren dus het duurt dik 10 minuten voordat ik ook naar mijn kamer kan. Dan wordt er ge-appt dat we om 19:00 uur weer vertrekken. Het wordt 19:10 maar dan gaan we lopen maar Snug Harbor, een van de beste jazz-tenten hier. Het is ongeveer een mijl dwars door het French Quarter dat eigenlijk veeleer Spaans dan Frans van karakter is. Klopt, want de Spanjaarden waren hier eerder en langer dan de Fransen, hetgeen de typerende smeedijzeren balkonhekken verklaart.

Bij Snug Harbor is nog plaats voor de show van 20:00 uur door het Uptown Jazz Orchestra. We zetten ons op het balkon en bestellen bier en wijn. Eersterangs plaatsen en als we met elkaar zitten te babbelen dat we het zo leuk vinden hier, horen we met een klein Amerikaans accent iemand achter ons zeggen dat ie niet vaak Nederlands hoort spreken in New Orleans. Het is Hans van der Werf en hij verzorgt de (geluids)opnames bij dit concert. Het is mij niet duidelijk of hij in dit jazzpaleisje werkt of dat hij ingehuurd is door de big band. Hoe het ook zij, het wordt een geweldige show met goeie muziek, onderhoudende praatjes, grappen en bovenal aanstekelijk musiceren. Iedereen, echt iedereen (ja, wij ook) staat op een gegeven moment te swingen en de sfeer is fantastisch. We genieten ons kapot en moeten helaas om 21:50 de tent verlaten want om 22:00 begint de volgende show.

We gaan helemaal hyper weer de straat op en gaan dan tegenover de French Market een eetcafé binnen waar we ons nog tegoed doen aan de gumbo, jambalaya en de étouffé van shrimps and crawfish. Het was een geweldige avond en een mooie afsluiting van deze helaas koude en regenachtige dag. Morgen naar Slidell voor de swamp tour en dan naar Jackson, MS.
Tot morgen met een swingende groet uit Nola.
C U !

Time to leave! Jammer maar helaas. Na het ontbijt — mijn hemel wat duurde dat weer lang — even uitgebreid geskyped met Machteld. 2 minuten voor de afgesproken vertrektijd ben ik beneden. Marjon laat nog even op zich wachten maar alles blijft binnen de perken. De rit naar het noorden gaat zeer vlot en in de buurt van Slidell besluiten we eerst het stadje in te rijden om het pakje voor Joanne te bepostzegelen en weg te sturen. Elsbeth komt ook mee naar binnen om een paar personal postzegels te kopen. We staan in de verkeerde rij of liever gezegd niet. Men is te beleefd om er iets van te zeggen. Of bang natuurlijk, dat kan ook.

STARBUCKS! roep ik als we net weer onderweg zijn maar daar hebben we nu dus geen tijd voor. We worden geacht onszelf 30 minuten voor het vertrek van de swamp tour te melden bij Cajun Encounters Swamp Tours en dus — indachtig de bijna misgelopen afspraak voor een soortgelijk vertier een paar jaar geleden in Florida — nemen we geen enkel risico. Het is een bont gezelschap in het kantoor waar je de gebruikelijke toeristische rotzooi kunt kopen, uitgebreid met specifieke dingen van het bedrijf zelf.

We hebben allemaal een rubber bandje gekregen voor om de pols. De baliejuf zet iedere kleur rubber op een ander stukje beton en als  purple, pink en mardi gras-colors (wij….) op het voor ons bestemde concrete stukje grond staan komt de kapitein in camouflagepak tevoorschijn. Eerst denk ik nog aan een militaire actie maar al gauw blijkt dat we eigenlijk allemaal zo’n pakje hadden moeten hebben. Waren we klaar met de ijzige kou in het noorden, blijkt dat de temperatuur hier op het water ook niet veel meer is dan 5 C°. Vooral als Jacob even gas geeft met z’n 225 pk Johnson wordt het echt steenkoud. Dan komen we in rustiger vaarwater en dringen we diep het moeras in. Uiteraard is het veel te koud voor alligators, überhaupt voor reptielen om zich te vertonen. We zien er wel eentje, een kleintje die de hem toegeworpen marshmallow wel lijkt te bekijken maar het is hem te koud. 

Weinig alligators dus maar nu weten we - doordat Jacob flink doorboomt – dat cypressen niet rotten. Dan zien we links van de boot ineens een wild zwijn meerennen. Althans, wild, ze wordt wild van het idee dat ze allerlei lekkers krijgt van onze kappie. Hij roept haar en dan komt ze met haar kids – alleen zíj gaat te water – om de snoeperij te genieten. Ze zwemt naar de boot en omdat het ondiep is staat ze plots op haar achterpoten en spert de bek open. Ze zwemt om de boot heen en knort. Verderop zien we een slang liggen die ook niet beweegt vanwege de kou en een wasbeer die voor zijn eten bidt. Grumpy, zo noemt onze ouwe hem, heeft na twee marshmellows genoeg en trekt zich terug.  Dan is er nog een blauwwe reiger te bewonderen en een wedstrijd tussen onze raceboot en een ‘common kingfisher’, een ijsvogel dus. Ik ben blij met de plaatjes die ik kan schieten. 

Inmiddels zijn we zó verkleumd (raar woord, eigenlijk) dat we stram teruglopen naar het kantoortje waar Marjon nog iets leuks koopt. Dan gaan we terug naar Slidell want daar was behalve Starbucks ook Panera Bread en we kunnen wel wat brandstof gebruiken voor de warmte. Aldaar neem ik een koffie maar ik heb mijn lunch al bijna naar binnen aan de afhaalbalie voordat pukkelmans mijn cappuccino af heeft. Wat een droplul…….ik bedoel —veter….. Tijdens de lunch houd ik mijn jas aan omdat ik nog niet warm genoeg ben. Ik snap die alligators best. 

Dan volgt de ruim twee en een half uur durende trip naar Jackson, MS, wat in feite onze laatste stop is deze tournee. Het  is mooi weer, d.w.z. de zon schijnt, de weg is goed, het rijdt lekker door en het is en blijft groen langs de kanten. Kortom, niets te beleven en dus valt de achterbank in slaap. Ik laad alvast mijn 161 foto’s van de moerastocht in en gelukkig zijn er nogal wat bewogen dus die kunnen direct de versnipperaar in. Straks gaan we naar de Walmart om allerlei eatable, shareable snacks aan te schaffen; we gaan een filmavondje op mijn kamer doen met eten en wijn.

Vergeet het maar wat die Walmart betrof: we zien onderweg een Outback Steakhouse en die hebben lekker vlees en hele lekkere wijn. Dus.

We bestellen en ik laat me overhalen een stukje vlees te bestellen waar ik drie weken op kan teren, denk ik. Grote genade, er kan geen dessert meer bij, ik ben zelfs blij dat ik nog kan ademhalen.  Afijn, het wordt de late voorstelling vanavond want iedereen gaat nog even naar de eigen kamer. Elsbeth regelt zelfs nog een verhuizing want haar lampen doen het niet. Wat was ook alweer het verhaal van die nieuwe auto? De asbak was vol, geloof ik.  Kort voor half tien kan de hoofdfilm starten. KJ in de stoel, de drie anderen met gemak op mijn mega-brede bed. Whiplash! Had ik nog op de memory stick staan. Dank, David!

Twee weken terug gezien maar nu weer een kleine twee uur topspanning door het spel. Geweldige film.

Vooral de luidruchtige reacties van de vrouwelijke Quink-helft zijn om over naar huis te schrijven. Bij deze. 

Morgen overdag vrij. Als het iets warmer wordt gaan we tennissen, anders blijft het bij Walmart en een kruiswoordpuzzel. Slaap goed allemaal en geniet van waar wij van genoten hebben. Tot morgen.

En natuurlijk ga je ’s morgens vroeg weg en maak je in een hotel of motel zoveel mogelijk lawaai. Ik vroeg op; dan jij ook! Het is al licht dus ik denk dat ik gewoon lang geslapen heb en half bewusteloos ben. Is het jandopje 06:25 uur….!!!!! Daarna uiteraard geen oog meer dicht gedaan. Om 09:00 uur app ik de anderen om te zien of iemand al wakker is en lust op een ei heeft, zoals de buren dat zo mooi plegen te uiten. Alleen Marjon hangt nog met haar haren in de kachel (geen föhn) en heeft 5 minuten extra nodig.

We gaan naar Another Broken Egg Cafe. Vond ik op internet en belooft lekkers. Daarna kunnen we, als de koffie niet goed genoeg is, meteen even bijtanken bij Barnes & Noble.
Het gaat exact zoals gepland: het ontbijt is buitengewoon heerlijk en de cappuccino is warme melk met wat beige water. Dat moet beter. In de bookstore is Elsbeth meteen verdwenen en struint tussen de schappen. Ze gaat op in de boeken moeten we letterlijk nemen want ze is in geen velden of wegen te vinden. Wij gaan alvast leuten en dan komt ook onze mezzo aanschuiven.

Terug naar het hotel waar ik word afgezet om te telefoneren met Joanne. Er valt erg veel te bespreken en als de anderen terugkomen van een uitgebreide visit aan de Walmart lig ik nog steeds op bed met onze agent te keuvelen. Na verloop van tijd komt er toch een eind aan het gesprek en ontbied (ook een raar woord!) ik de anderen op mijn kamer voor verslag en overleg. Dan spreken we ook een late lunchtijd af zodat de lange tijd tussen middageten en concert overbrugbaar is. Elsbeth en ik gaan echter nog even naar de mall voor aankoopsels. Ik loop doelloos van de ene zijde naar de andere en heb het al gauw gezien: hier valt niets te halen.

Dan maar een ijsje. Geen gewoon maar met balletjes die, eenmaal gesmolten, wel degelijk voor een ijssensatie zorgen. Moleculaire vervaardiging of zoiets denk ik. Leuk en lekker. Verder begin ik me — mede door gebrek aan afreageertennis — stierlijk te vervelen en wil eigenlijk alleen maar naar huis. Is lang geleden hoor, dat gevoel!
Maar als je moe wordt dan slaat het iets vlugger toe. Maar, Machteld, als ik er weer ben krijg je van mij de bij de Namibiër aangeschafte ‘Hot Slippers’. Lachen!
De verkoper vroeg mij waar ik vandaan kwam. Netherlands. Oh, but then you speak a language I can almost understand. Ik dacht meteen : Duits want dat is meestal het verhaal. Maar nee: Afrikaans! Hoe gaan het met jou vandaag? En heel hard lachen omdat ik hem in ons taaltje antwoord gaf en hij dat nog verstond ook. Vond ie erg leuk. En ik ook. Dan is het tijd voor het ophalen van de uitersten van Quink om te gaan lunchen bij Drago’s Seafood. Het wordt bijna vervelend maar ook dat is erg lekker, bij iedereen.

Er is nog een klein uurtje te rusten voordat we naar de Woodworth Chapel gaan. Die zogenaamde rust gaat op met alvast voorbereiden van dagboek en blog, teksten voor vanavond en vooruit, ook de muziek nog even. Op het moment dat ik denk “nu moet ik me echt gaan omkleden” kan ik opeens mijn manchetknopen niet meer vinden, d.w.z. ik heb er wel vier maar allemaal verschillende. Ze zwerven ergens in mijn koffer……en dus ben ik te laat op het inlaadpunt waar de anderen al lang en breed staan opgesteld. Gelukkig is het dichtbij dus daar halen we een hoop tijd mee terug. De klankrepetitie is moeilijk qua hoesten maar wel goed geconcentreerd. Het is een mooie kerk met heel veel hout. Klinkt goed alleen is het licht zo diffuus dat we een meter naar achteren moeten en onder de gelige lampen uitkomen. Ik had al bedacht dat ik mijn lenzen uit zou doen omdat ik anders geen fluit zou zien in dat licht. Vooruitziende blik, heet dat en dat is vreemd want ik zie juist niks vooruit. Alles is wazig, het verkeer, de presenter, het publiek, de collegae. Alleen de muziek is helder maar dat was ook de bedoeling. We hebben ruim tijd tussen klankrepetitie en concert en dat is heel prettig. Het was vanavond het nieuwe Spaanse programma en dat valt in goede aarde. Toch krijg je na afloop de meest vreemde vragen, variërend van ‘weet u wat de naam van die componist betekent’ tot ‘wij hadden gedacht dat u het Wilhelmus wel zou zingen’ (…..).
KJ en ik wisselen elkaar af qua hoest en ongemakkelijke adem maar over het algemeen gaat het prima. Het publiek is oude muziek gewend maar vindt de Oltra’s eigenlijk het mooist. Vinden wij ook best goeie muziek!

Na afloop worden we figuurlijk bewierookt en komen we maar moeilijk weg. Ik barst van de honger na die salade van vanmiddag en moet vlug gaan eten. Applebee’s blijkt hutje mudje te zitten dus rijden we naar ons enigszins luxe winkelwijkje waar de Italiaan nog in bedrijf is. Heerlijk gegeten met een goede fles Chianti erbij. Het zit er weer op, misschien dat ik later nog iets meld over de reis terug maar het belangrijkste is gezegd over de concerten en over deze unieke groep. Het was wel een beetje een luxe tripje met zoveel vrije tijd en leuke dingen in het verschiet maar we vinden dat we er hard genoeg voor hebben gewerkt en zullen moeten werken. En nu ga ik slapen en hopen dat er geen randdebielen gaan lopen schreeuwen vannacht. Slaap lekker!

En dan de laatste reisdag, verdeeld over twee data. We hebben afgesproken om 08:30 te vertrekken voor het ontbijt. De koffers moeten vliegklaar worden gepakt dus alles moet er even uit. Geen probleem want ik was weer om half zeven wakker. Het is prachtig weer, strak blauwe lucht maar nog wel koud. Snel naar onze ontbijtlocatie voor Another Broken Egg, hoewel we besluiten allemaal weer voor de granola te gaan. De koffie laten we wijselijk achterwege. Alleen KJ neemt wel, zij het dat het hier een ‘organic decaf’ betreft. Waarschijnlijk om de echte koffie keihard binnen te laten komen. Het ontbijt is heerlijk, de bediening hups en dan is het tijd voor echte koffie aan de overkant.

We komen aan de drive thru kant van het gebouw dus ik ga doodstil achter een witte Mercedes staan. Misschien hebben ze de politie gebeld of voelde de mevrouw in de Mercedes zich bedreigd; hoe het ook zij, als wij de koffie binnen hebben besteld en opgehaald en meenemen naar de auto, staat die witte Mercedes er nog steeds met een hele sliert andere auto’s daarachter……
KeesJan wil nog even een klein beetje brandstof in de kar gooien dus bij de eerste afslag waar zich een station bevindt gaan we eraf. De bedoeling is dat we precies genoeg hebben voor de rit naar New Orleans’ vliegveld.

De weg is fraai en het weer ook; de temperatuur loopt voor het eerste deze tournee op en weldra bereiken we 15 C°. Jammer dat we binnen zitten. Er komt geen andere Starbucks meer op deze 2 uur en 45 minuten durende rit dus we kunnen er ook niet uit.
Ruim op tijd arriveren we op Louis Armstrong International Airport en leveren de auto in. Zodra we het de rental car facility uit zijn en een streepje zon op het beton, gaan we naast elkaar als reptielen op staan warmen. Een fraai gezicht. Ik ontspring de dans want ik maak de foto.

Binnen gaat alles vlot met het doorchecken van de bagage en kunnen we snel door security. Dat wil zeggen dat de schoenen uit moeten, de laptop uit de tas de jas uit, vest uit, snoeren, enfin net als op de eerst dag. Ik zweet met gelijk een ongeluk en doe er tamelijk lang over voordat ik genoeg ben afgekoeld om de waterstroom te stoppen. Als we een tijdje rustig zitten te wachten, om de beurt ijs eten of een soepje of helemaal niks worden onze namen omgeroepen en moeten we op de mat voor de balie verschijnen. Onze paspoorten moeten opnieuw gescand want blijkbaar heeft de eerste baliejuf iets fout gedaan, paspoorten door elkaar gehaald of zo. Nu is het de beurt aan het gatepersoneel om te zweten want vrijwel iedereen moet eraan geloven.

De vlucht verloopt vlot en met een paar pinda’s, koekjes, pretzels en iets te drinken houdt men ons koest. Als we weer uit de wolken tevoorschijn komen ligt de sneeuw weer dik op de grond. Het ziet er koud uit. KJ hoort niets meer en denkt dat ie hard praat maar hij praat juist heel zacht. Of onze oren zitten dicht, natuurlijk, dat zou ook kunnen.
We hebben drie en een half uur voordat we de vlucht naar Nederland beginnen en starten met een kopje heerlijke Italiaanse cappuccino. Dan geworstel met het vrije internet en dan toch maar echt wat eten. Het wordt een samen eten met KJ, allebei wat falafel met als meldenswaardig feit dat de dienster de saus over KJ's broek giet, zich niet verontschuldigt en ook geen nieuwe saus brengt. Verder moet u maar geloven dat we veilig thuiskomen, in ieder geval gaan we veilig het vliegtuig in en vertrekken we op tijd. Er vanuit gaand dat er geen bijzonderheden meer volgen dank ik u, lezer, vanaf deze plek hartelijk voor de aandacht en mijn lieve collegae voor de leuke en fijne tijd. Tot een volgende keer!