Heb ik die dieven van magnetische borden even tuk! Van mij valt ditmaal niets van een auto te stelen; jammer jongens, "Quink on tour" zit nog thuis op de koelkastdeur!

Vanmorgen vroeg op, banaan d'r in en een kop koffie en dan......sneeuwruimen, jawel, het heeft gesneeuwd vannacht. De vogels zijn aan het nestelen, er zitten muggen binnen en zelf word ik ook wat onrustig en dan, na het schampere 'Ochtendhumeur van Henk Spaan' afgelopen donderdag, besluit de winter om toch nog maar even af te koelen. Gelukkig geen vertraging, onderweg naar Schiphol zodat ik ook daar een kopje espresso tot mij mag nemen. Gekregen van Elsbeth; extra lekker!!!!!!! Zij was op tijd, de andere helft stond al op Engels ingesteld ("half six op, en dan de wekker op 6:30 uur zetten...) of had een trein met remproblemen. Uiteindelijk mochten we aansluiten in de traagste rij van balie 19 met een junior assistant. Ze most het nog leren.
Het gaat prima, denk ik nog, 24,6 kg in de koffer en ze kijkt niet. Vlak voordat ze de boarding pass overhandigt zegt ze dat er wel een klein probleem is, en ik kan bijbetalen, €75 voor 1600 gram.....
Ik heb nog veel meer gram voor haar over maar dat helpt niet  en gelukkig mag ik mijn haarkrulset in KJ z'n koffer dumpen. Volgende keer nog minder onderbroeken mee.

Als we eindelijk de rij uit zijn kunnen we meteen boarden. In de slurf staan we een paar rijen achter een hele blije meneer met heel veel geluid en heel veel praatjes. Guess who's sitting next to him?
Hij is wel aardig, gelukkig maar ik ga toch een filmpje kijken en daarna nog een en tenslotte nog een. We landen voortijdig, d.w.z. te vroeg en treffen een lege aankomsthal met piepkleine rijtjes voor immigration. KJ bekent dat hij de Quink tourplaten heeft vergeten; stom zeg....
We vliegen door baggage claim en zien de huisbeagle drie tassen uitkiezen waar iets inzit dat er niet hoort, althans volgens American Law. We hebben alle tijd voor Starbucks maar moeten dan wel onze eigen concourse verlaten. In de trein en weer een eind lopen maar daar is ie dan.
Een koffie en een stukje van een plakje later vertrekken we weer naar gate C51. De vlucht is op tijd, behoorlijk vol en heeft internet aan boord! Luxe, waar je dan ook voor moet betalen.
En dus probeer ik de hele reis met slinkse middelen alleen via de gesponsorde sites het internet te belagen maar ik word telkens gevangen door de betaalsite van de aanbieder. Jammerrrrr!
Ik ben er wel achter dat het vandaag en morgen ruim boven de 20 graden is in het zuiden. Alleen gaat het morgen regenen. 

Iedereen heeft redelijk geslapen en vandaag gaan we genieten van het mooie weer, tenminste, vanmorgen want vanavond hebben we het eerste concert te doen.
Het ontbijt is saai en niet goed voor mij dus ik hou het rustig, zullen we maar zeggen. Op de buis probeert Mitt Romney nog een lied aan te heffen maar dat ontlokt mij slechts een schampere glimlach.

Gister hadden we al besloten koffie te gaan drinken bij Café du Monde, vlakbij de Mississippi in de French Market. Het is heerlijk warm, zo'n 22 graden en in opperbeste stemming rijden we cirkelend naar de bestemde plek. De koffie valt mee, de zon is lekker, de beignets nemen we niet en de Aziatische bediendine blijft staan; ze wil wel zeker weten dat zij haar tip opstrijkt en niemand anders.......

Elsbeth gaat nog even iets lekkers kopen en bekijkt dan meteen het hele winkeltje. Och, we zijn er nu toch.......overigens van harte ondersteund door Marjon.
Om goed te maken dat we niet dwars over Lake Pontchartrain rijden heb ik een tochtje door een Wildlife Refuge bedacht waar we eerst langs armoedige en dan langs hele rijke troep rijden. Wat opvalt is dat alle huizen op hoge poten zijn gebouwd.

Omdat het 12:30 uur is besluiten we om binnen een uur te gaan lunchen. Na 10 seconden ontwaren we Applebee's en gaat KJ wederom cirkelend zijn best doen om op de parkeerplaats te komen. Het duurt lang voordat we allemaal ons eten hebben maar het is lekker en dan rijden we over een mooie weg naar Hattiesburg. Ons hotel ligt ongeveer aan de snelweg dus ook dat gaat voorspoedig. Goede kamers, in mijn geval met een TV die alleen sneeuw produceert. Ik denk dan meteen aan thuis en krijg heimwee dus dan maar een cryptogram; daar blijf je scherp van!

Om 17:45 verzamelen voor de klankrepetitie op de University of Southern Mississippi. We cirkelen wat om het gebouw, nu lopend en worden dan de weg gewezen naar Marsh Auditorium. Men is heel enthousiast want de zaal is net geheel gerenoveerd en wij mogen de vernieuwde hall inwijden. Wij vinden het maar een raar zaaltje met die gebogen achterwand; we krijgen de zaken net niet helemaal goed op de rails. Het zal wel beter gaan met publiek. We zetten punten op i's en worden backstage verrast met en vergast op lekkernijen van de vooraf gehouden receptie en hete thee.
Dan worden we door de chef aangekondigd als een ensemble uit Denemarken hetgeen ik bij opkomst direct corrigeer. Gelukkig wordt het een heel mooi concert met af en toe bij iedereen een hapering of aarzeling. Marjon wou wel heel snel klaar zijn met de folksongs maar we hebben haar niet voor schut laten staan. Echt een mooi concert en daar zijn we blij mee als eerste optreden. We mogen ook terugkomen.......
Daarna gaan we nog eten bij Crescent Town Grill met een flesje wijn erbij. Dan moe, zeer moe naar de kamer waar ik nog even moet typen en de foto's inlaad voor (omslachtig) gebruik. Nu vallen mijn ogen dicht, daarnet stond er een hele alinea met wwwwwwwww omdat ik mijn vinger op het toetsenbord liet rusten terwijl ik onstuitbaar in slaap viel. Enfin, alles op zijn tijd, nietwaar, dus voor nu: welterusten en tot de volgende!

Het regent zachtjes en we moeten buitenom naar de lobby waar het ontbijt wordt geserveerd, dat wil zeggen je moet het zelf pakken want het personeel staat onophoudelijk met de hen bekenden te lullen. Overigens zomaar gratis omeletten voor wie wil. En ik wil. Dus. Om 11 uur naar de gisteren gespotte Starbucks waar we gezellig kletsen en koffie leuten, Marjon en KJ op de bank en Elsbeth en ik in de footuiljs. We doden de tijd tot we mogen lunchen. Ik weet dat dit weer klinkt naar 'alweer eten' maar we moeten om 14 uur een masterclass geven en daarvóór moet het voedsel binnen zijn. Dus.
Tabella blijkt een verrassend lekkere Italiaan. Hoewel, echt is het niet want men heeft geen espresso, bijvoorbeeld. Maar teten is smakelijk.

Als we op de University of Southern Mississippi arriveren zijn we nog steeds veel te vroeg en we worden in een zijkamertje geparkeerd waar even later de directeur en de director hun opwachting komen maken. De eerste met complimenten, de tweede ook maar wil daarnaast van ons weten of we ene Daniël Reuss kennen want daar had hij zo leuk mee gepraat. De masterclass zal bestaan uit een zing- en commentaarsessie voor een mannen- en een vrouwengroep en als er nog tijd is voor een vraag en antwoord spelletje.

De mannengroep is sonoor van samenstelling en we werken aan frasering en spanning in de lijnen. Ze pikken het heel goed op. Daarna de vrouwen die eerst nogal nerveus beginnen maar allengs meer vertrouwen krijgen en ook mooi en rustig klinken. Erg leuk en inspirerend voor ons om met groepen te werken die een aantal basisvaardigheden reeds bezitten. Wij kunnen ze dan uitdagen om meer risico te nemen waardoor ze een extra stapje kunnen zetten in hun ontwikkeling. Onze allerliefste Kimberley Davis krijgt nog wat CD's in de maag gesplitst en na een hartelijk afscheid gaan we richting Marion, Alabama.

Na zo'n twee uur karren hebben we trek in koffie maar zelfs in de laatste redelijke stad -qua formaat - vinden we geen Starbucks. Navraag in de mall leert ons dat Joe Mugg's in Books-a-Million ook lekkere koffie heeft. Elsbeth struint de schappen af en ik scoor een audiokabeltje zodat we met z' n allen Jonas Kaufmann kunnen bewonderen op z'n Strauss-CD. Een telefoontje met Jamie van Judson College leert ons dat we er verstandig aan doen in Meridian te gaan eten want Marion is zo klein, daar is helemaal niks......
De bediende in de Olive Garden is uiterst onhandig met het flessenwerk. Hij vergeet de waterfles te openen en probeert de kroonkurk er met z'n blote handen af te draaien.
De fles wijn neemt ie mee onder zijn oksel en om in te schenken neemt hij het glas in de linkerhand, legt de flessenhals op de rand van het glas en kijkt met timmermansoog of het glas genoeg gevuld is - op ooghoogte gebeurt dit alles. Verder vraagt hij of we dessert willen als we de kip nog zitten te malen. Ach ja, het zal ook wel weer een junior assistant zijn. Om 20:15 uur vervolgen we onze reis naar Marion, waar we tegen tienen aan zullen komen. Jamie heeft de sleutel van ons onderkomen en zal ons begeleiden naar het bewuste pand.

En zo geschiedde: Jamie gaat ons voor de wildernis in. Marion is al een gat maar we rijden er mijlenver buiten. Na iedere bocht wordt de weg smaller en slechter, wat KJ de opmerking ontlokt "weer een verdieping lager", tot we bij een hek komen dat geopend wordt door onze begeleider. Dan een lange oprit tussen twee meertjes door, een soort van ranchpoort en dan een groot wit huis met bijgebouw en een rode Gijs Gans schuur. Er is geen internet of restaurant in de buurt; wel krekels en luidruchtig copulerende damherten (zo'n 100 stuks). Ontbijt moet morgen gehaald bij het pompstation, door J gekenmerkt als 'probably the best place in town....'
Hilarisch. Dus.
Na een lekkere mok sterrenmix (een soort equivalent van ons ensemble) en een hoofdstukje over stoelgang in Afrika gaan we naar onze rustplaatsen. Misschien vinden we het morgen echt leuk. Het is nu elf over twaalf en buiten is het stil. Feestje voorbij.
Verslag af. Foto's nog niet maar dat doen we morgen.
"Morgen, morgen, nur nicht heute", sagen alle träge Leute.
Truste.

Vanmorgen al om 6:30 gewekt door de vogeltjes. Ik lees wat maar sta toch op om 7 uur. Na het douchen direct naar buiten. Daar slenter ik rustig rond met mijn camera en geniet van de herten, koeten en ganzen en de ochtendstilte met bijbehorend licht.
KJ komt een half uurtje later ook aankuieren en we hopen samen dat de meisjes eerder wakker worden zodat we vroeger kunnen ontbijten dan de afgesproken 9:30. We barsten van de honger. Ons gebed wordt verhoord en we vertrekken daadwerkelijk naar "probably the best place in town", een paar mijl verderop. Van buiten ziet het er niet uit maar binnen is vooral veel goede wijn maar geen breakfast. Wel lunch en zelfs dinner ("we warm up stuff"). Ze stuurt ons naar Hardee's maar daar drijven we meteen weer naar buiten op de vette walm. Dan maar naar Judson maar ook daar is geen breakfast meer. Men maakt wel heel lief nieuwe warme biscuits en sleept allerlei continental attributen aan.

Dan komt de grootste frustratie van gister en vandaag: geen internet dus we moeten via de wifi van de school aan onze communicatie komen. Het duurt eindeloos maar uiteindelijk kunnen we een minuutje skypen en de teksten door de ether sturen maar foto's via fotostream.........vergeet het maar

We rijden naar Selma, volgens de bewoners hier wel 10 keer zo groot, maar ja, 10 keer niks is nog steeds niks. Tenminste niet wat wij zoeken qua restaurants. Chinese Wok biedt uitkomst maar is niet groots om het eufemistisch te zeggen. We zien wel een WalMart waar we voer voor na het concert scoren en tennisballen voor vanmiddag. Dan terug naar de Inn waar E & M lekker chillen op de veranda en wij in de warmte gaan tennissen.
De baan blijkt barok, met San Andreas-achtige scheuren, zodat we van schol naar schol hoppen en de ballen vrolijk hun eigen richting zoeken. Als je maar bezig bent, hè?

Terug krijgen we hete thee van Marjon en gaan lekker douchen. Nog even schommelen op de porch en dan moeten we naar het Alumnae Auditorium. Daar aangekomen vragen we de weg aan een security-meneer maar die sprak een soort swahili. Gelukkig was het vlakbij en konden we snel aan het repeteren. Het is een vrij harde acoustiek die meedogenloos de moeilijke plekken blootlegt. Even goed opletten, straks.

Het concert is eigenlijk erg mooi maar voelt toch wat 'werkerig', waarschijnlijk omdat de mensen redelijk ver weg zitten en we totaal maar dan ook totaal geen contact voelen. Misschien is het er wel, maar voor ons moeilijk waarneembaar. We krijgen er niet echt de vinger achter maar iets klopt er niet.
Na de uitvoering, hier consequent 'show' genoemd, vertrekken we fluks naar ons buitenaardse verblijf waar de zeer aardse lekkernijen ons wachten.
Marion rolt de prosciutto heel mooi op een bordje en ik kwak daar wat brokken kaas bij.
De twee flesjes Merlot van Napa Valley zijn geen partij voor ons. Het wordt uiterst gezellig, alleen de dictie gaat hard achteruit. We spreken af morgen zo snel als mogelijk is naar Atlanta af te reizen. Ik moet wel mijn koffer herpakken want het lijkt of er een bom ontploft is in mijn kamer. Onderweg gaan we in ieder geval weer Starbucks scoren!
So long, Alabama!

Vanochtend was het weer een beetje vroeger, ik denk dat ik al bezig was met het uurtje vooruit van later op de dag.........voordeel is dat ik nu om 7:30 alles in de koffer heb, gepikt en gedreven klaarsta en dus nog 5 kwartier moet zoetbrengen. Boek uitgelezen, cryptogrammetje gemaakt, etc.

Het is trouwens een stuk kouder dan gisteren. Geen vergelijk met bij u, waarde lezers maar het viel me gewoon op. Om klokslag 8:45 is iedereen bij de witte wagen en kunnen we inladen en wegwezen. Dat wil zeggen tot het hek want dat moet eerst van het hangslot, dan moet de sleutel weer teruggebracht naar het huis en dan kunnen we echt weg. Het hek met het hangslot is dan achter ons gesloten.

Inmiddels heeft ons vehikel een mooie bruinige kleur gekregen door het smerige rode stof dat van de weg opspat en stuift. Maar, om met JC te spreken " elk nadeel hep..." want nu kunnen we duidelijk QUINK op de auto schrijven ter vervanging van de vergeten tournee-borden. We rekenen op een laat ontbijt maar komen langs een tradepost-achtig etablissement na een mijl of 20. Binnen staat een strakgetrokken mevrouw met een vreselijk accent ons achterdochtig aan te kijken: wat we komen doen. Ze vindt òns accent leuk en vraagt waar we vandaan komen. Netherlands, Amsterdam, probeert KJ. Europe, doe ik nog een duit in de zak; mmmmyeah, I've heard of that, zegt ze dan en gaat er als een speer vandoor.

De omeletjes zijn echt heel lekker en we kunnen ook nog apart afrekenen. Voldaan stappen we in de auto voor de eerstvolgende Starbucks, zo'n 45 minuten later, in Birmingham. Heeeeerlijk, we zijn weer in de bewoonde wereld! Na de koffie gaan we verder, richting Atlanta. Ik probeer een volgend cryptogram maar val in slaap. Lunch willen we in Panera Bread maar dat is teveel gevraagd. Pas in Lawrenceville, een half uurtje noord-oost van Atlanta zijn er een paar maar ik heb pas bij de tweede Starbucks internet en als we toch weer koffie nemen, dan meteen maar iets erbij; is de lunch ook weer verzorgd.

Nog een paar mijl en dan zijn we er, de huizen worden almaar mooier en groter en als we in een geheel poepsjieke wijk komen, staat daar ons gehuurde pandje helemaal aan het eind van de straat. We doen de deur open met de opgestuurde code en openen de dubbele garage van binnenuit. Auto naar binnen, koffers eruit en democratisch afwachten wie waar gaat slapen. Mijn collegae vergunnen mij de master bedroom. Ik weet me geen raad met de ruimte, belachelijk gewoon.

Buiten komt Tantalus ook nog even op bezoek want de tennisbaan is 20 meter naast het huis en we kunnen er niet op. Verboden voor rare gasten, alleen residents. We richten ons nog verder in en plannen dan de vroege avond; eerst gaan we naar Gary's Bistro waar we onwijs lekker eten, lekkere wijn en lekkere cocktail drinken en ons verlekkeren aan het lekkers van de lekkere waitress. Daarna naar Barnes & Noble voor koffie, boeken, CD's en DVD's en tenslotte naar de Wal-Mart voor ontbijt-inkopen. Door de grootverpakkingen hebben we uiteraard veel teveel maar dat beschouwen we als compensatie voor het afzien, de afgelopen dagen. We rijden terug naar ons landhuis en gaan in de woonkamer zitten, drinken thee, kletsen gezellig en maken het verslag. Dat is nu af. Tot morgen. Dag!

Voor we verder gaan: heel verschrikkelijk lekker gegeten vanavond! In het restaurant dat Mariët volgens mij had uitgezocht een paar jaar geleden. The Oceanaire (visjes!)
Zo, dat hebben we gehad. Anders gaat het alleen over eten.

Gruwelijk lekker gelegen in mijn masterbed. Omdat ik nog helemaal niks hoor in huis ben ik maar alvast naar beneden gegaan om de oven aan te zetten en biscuits te....verdorie, toch weer eten. Nou ja, ik zet theewater op en koffie. Allengs komt iedereen op de lucht af. KJ ook met een kapsel dat lijkt op de tennisbaan van eergisteren. Helaas hebben we daar geen foto's van.

We overleggen even wat te doen deze ochtend en de meisjes worden gedwongen zich te vermaken: Marjon met haar skypende gezin en Elsbeth bubbelend in de jacuzzi van de masterbedroom. Nee, ook daarvan zijn geen foto's beschikbaar!
KJ en ik gaan gauw op weg maar bij de baan gekomen blijken het er geen vier maar twee en staan er ongeveer 24 senioren klaar om elkaar eens even fijn toe te meppen. We toetsen het volgende adres in, daar moeten 16 banen zijn. De Amerikaanse TomTom, eigenlijk TinaTina, leidt ons overal heen, behalve rechtstreeks naar de tennisclub.

Op de heenreis doen we er ruim een half uur over en op de terugweg 10 minuten.......
Het zijn ditmaal wel fijne banen, ik ben tenminste niet telkens te laat en de ballen doen meestal wat ik wil. We spelen een uurtje, tot 11:50 uur en gaan dan terug om te douchen en de meiden op te halen. Douchen doe ik in 2 minuten maar dan is het wachten op KJ die met één vinger zijn hele lijf moet wassen onder de kraan. De douche doet het niet...........later blijkt van wel, alleen moet er een voor ons vreemde handeling aan de kraan worden verricht. Dan kunnen we gaan naar de Georgia Mall.

Het is een fikse, met veel department stores, een Apple Store waar ik een bumper voor mijn iPhone koop die ik niet nodig heb en een Card reader om creditcard betalingen te kunnen aannemen, die het niet doet omdat ik niet in de USA woon. Wellicht in de komende jaren wel maar tegen die tijd is mijn iPhone volkomen out of date. Ik ben nu redelijk opgesloft en zoek Barnes & Noble op om even lekker rustig te zitten. Daar zie ik (uiteraard) Elsbeth die haar zakken bij mijn stoel komt neerleggen. We spreken af om daar te verzamelen. Marjon is er ook en KJ reageert per sms dat ie er aan komt.

We kruipen de file in onderweg naar downtown Atlanta om bovenin het Westin hotel nog maar weer eens in de Sun Dial bar een cocktail te nuttigen. Het is er donker en de bar daait niet. Eerst denken we nog dat ie .zometeen wel gaat draaien maar nee hoor, het is stuk! Dan gaat zeker ook de helft van de prijs af? Je betaalt op slot van rekening ook voor het uitzicht....... Als we elkaar tenslotte niet meer kunnen zien, behalve bij het licht van de mobiele schermpjes, wordt het tijd om te gaan. We halen de auto en rijden even later op Peachtree, op zoek naar dat restaurant dat Mariët een paar jaar geleden.......enfin, dat weet u al. KJ en ik worden verrast door onze lieve mede-Quinksters i.v.m met ons respectievelijke 25- en 30-jarig Quink jubileum. Totaal onverwacht en heel lief!

We zijn wel behoorlijk moe geworden van het geslenter in de mall en besluiten naar huis terug te keren nadat we nog een boek hebben geruild bij meneer Barnes.
Dan wordt het verslag van gisteren door KJ voorgedragen terwijl ik ondertussen dit verhaaltje verzin.  De hoogste tijd om af te taaien. Morgen gaan we de warmte verlaten en begint de langzame acclimatisering voor de barre Hollandse Winter. Slaap goed!

Super Bowl Sunday!!!!!!!!

We waren niet in alle staten vandaag, maar wel in vijf:
Georgia, South Carolina, North Carolina, Virginia en West Virginia. In totaal 395 mijlen afgelegd. KeesJan heeft ons veilig door het land gereden.
Zoals u begrijpt is het vandaag weer een reisdag en meteen ook de laatste dat we helemaal niks meer doen. Behalve dan de 8e, dan zijn we ook vrij. En de 10e ook. Eigenljk is dit wel een relaxte tournee, een voordeel - als ik dat mag stellen - van de crisis.

Vanmorgen hebben we weer een gezamenlijk ontbijt genoten met gebruikmaking van alle restanten van de vorige dag. Het verzoek was namelijk om alle overgebleven eten niet in de koelkast te leggen maar direct weg te gooien. Verder moesten de handdoeken in het washok en het beddengoed voor het voeteneind op de grond gedumpt worden.
De landlady belde tijdens het ontbijt op: ik heb haar twee of drie keer gesproken en een paar maal gemaild en nu komt ze al melden dat ik de vuilnisbak buiten moet zetten.........het wordt tijd om te gaan, denk ik.

We rijden door ons mooie buurtje naar het noorden en komen net buiten Atlanta al op een glooiende weg terecht (I-85) en dat blijft de hele reis zo; geen vlak stukje meer te vinden.
In het eerste gedeelte loopt de temperatuur nog geleidelijk op met als hoogtepunt de eerste koffiestop na anderhalf uur rijden. We gaan lekker buiten zitten in het zonnetje, het is tenslotte 22 graden..... Ik verbaas me erover dat we nog geen sneeuwvlokje hebben gezien, meestal is het mooi wit in de Appalachen. Wel komen we een aantal keren in een dikke mistwolk en de temperatuur daalt zienderogen.

De middagpauze besteden we in Charlotte, waar Marjon de timing niet helemaal goed op orde heeft want die oude zwarte meneer met de koptelefoon bijna op zijn neus was nog niet voorbij. Hij leek nogal verbolgen. In deel twee van de reis luisteren we naar Bach cantates en de Comedian Harmonists. Zeer mooi respectievelijk onderhoudend en de tijd vliegt. We rijden nu in een keer door naar Princeton, WV. Comfort Inn: Applebee's next door, Starbucks tegenover, mall tegenover, WalMart in de buurt. Morgen vinden we hopelijk ook een tennisbaan. Binnen, wel te verstaan want het is nu rond het vriespunt en dat zijn wij niet meer gewend. U wel maar wij niet.

De kick off bij de Super Bowl tussen New York Giants en New England zien we live in de lobby terwijl we wachten op de sleutels. KJ zou het leuk vinden om de Super Bowl te kijken in Applebee's met allemaal fans en belangstellenden. Fans van football dan, hè, onze fans komen morgen pas aan bod. We kijken de hele wedstrijd die heel spannend is en in de laatste minuut in het voordeel van New York wordt beslist. Het is 22 uur en ik ben moe. Waarvan weet ik niet want we hebben geen moer uitgevoerd.
Nu leg ik de laatste hand aan dit verslagje en dan kan ik naar bed.
Dat moment is aangebroken.
Tot morgen.

Nou, wel lekker geslapen maar weer achterlijk vroeg wakker. Ik wen zo op mijn eigen manier aan jetlag: iedere dag een beetje vroeger wakker. Nu om 5:30! Maar dan ook klaarwakker en geen schijn van kans op meer slaap. Enfin, meteen maar even de foto's in de juiste volgorde geplaatst op de site en -om met Carmiggelt te spreken- langzaam wennen aan de ietwat drukkende gedachte dat je bestaat......
Douchen, ontbijten en dan naar Starbucks. We moeten de auto nog even de-icen met de plastic kamersleutels. Dit alles gebeurt in korte broek omdat we willen tennissen.

Het vriest behoorlijk maar het is stralend mooi weer. We hopen natuurlijk op een snelle opwarming van de aarde, zodat we iets meer kans hebben op een vrije court.
KJ had een clubje uit de gouden gids opgeduikeld en dat blijkt de enige in de wijde omgeving met indoor courts. Onderweg hangt een mooie nevel tegen de hellingen van de bergen op. Prachtig gezicht. De Sedgewood Tennis Club is snel gevonden en ook de deur is open maar er is niemand, de telefoonbeantwoorder staat aan en de lichtknopjes zitten achter slot en grendel!

In de zon is het heerlijk dus we besluiten een gokje te wagen wat betreft een outdoor court, al is het niet warmer dan een graad of 9. We komen langs Graham High School in Bluefield en zien daar in een beschut hoekje twee tennisbanen liggen. Eerst melden natuurlijk. Even later zijn we in gesprek met de principal die nog veel betere banen weet en tussen neus en lippen door vraagt of we gekeken hebben naar de Super Bowl want degene die de winnende touchdown maakte kwam van die bewuste school. Trots deed hem zwellen.

De aangegeven banen zijn inderdaad erg mooi en liggen redelijk beschut. Als we nog aan het inspelen zijn komt ineens een vent met een grote fotocamera de baan op. Of ie ons mocht schieten voor de weather page van The Daily Telegraph. Worden we toch nog beroemd!!!! Hij wil onze naam en emailadres en belooft er vanavond ook te zijn op het concert. We zijn benieuwd. Mocht ie verschijnen dan krijgt ie een CD!

We slaan er lustig op los en het gaat erg lekker. Op den duur krijg ik het echter koud en voel ik dat ik de energie die ik vanavond nodig heb aan het opsouperen ben.
Terug in het hotel ga ik na het douchen skypen met mijn vrouw en dan gaan we lunchen. Elsbeth heeft iets gegoogeld (of gegoogled...in ieder geval heeft het niets met magie van doen) en daar rijden we dan naar toe. Het is er oergezellig (zie foto boven) maar het eten smaakt wonderwel. Op de terugweg nog een speedshopping sessie in de WalMart en dan nog drie kwartier ontspannen vooraleer we naar Concord University gaan in Athens, WV.

We doen een vlotte klankrepetitie. De lichten worden geregeld maar net niet want er waren problemen. Ik vrees dat ik mijn leesbril nodig heb want veel zie ik niet in dit gelige licht. Dan komt een meneer die is aangekondigd als reporter een interview doen en heeft naast de twee vragen die hij stelt vooral veel tijd nodig voor zijn eigen verhaal. Hij zal ook een review schrijven en dat vinden wij best. Het concert gaat erg goed, hoewel het applaus na elk nummer een beetje slapjes klinkt. We maken een paar grappen en dan gaat het veel beter. Bij de meet & greet na afloop is men zonder uitzondering enthousiast.
We zijn uitgenodigd om mee te gaan eten in het Outback Steakhouse.

Het wordt een doorslaand succes omdat de mensen aardig zijn, het eten lekker, de wijn -zelfs de tweede keus - zeer goed. De naam van de grootste grapjurk is me nu ontschoten maar grappig was ie wel. De man, niet de naam.
Morgen een rit van een paar uur en zowaar meteen weer een concert .
Ik ben nu (0:20) al driemaal in slaap gevallen boven de computer dus dit moet het maar wezen, ik kijk het morgen nog wel es na.
Slaap lekker!

Vandaag gaan we op weg naar onze laatste pleisterplaats: Washington, PA, zo'n dikke 4 uur rijden van Princeton. We hebben afgesproken te vertrekken om 10:00 uur. Omdat ik een fikse hoofdpijn heb ontwikkeld (gister ook al) vraag ik om meteen bij de eerste Starbucks halt te houden. Het is een zogenaamde weekend-hoofdpijn: te lang in je bed blijven liggen en zo je dagelijkse portie cafeïne mislopen. Inderdaad is na de koffie de hoofdpijn weg. Toch nog een kleine verslaving, naast die van goede alcohol en seks natuurlijk. Het is wederom stralend weer en de route is prachtig, van begin tot eind door de Appalachian mountains.

Er gebeurt niet veel onderweg, Elsbeth zit onophoudelijk foto's te maken achter mij, ik probeer mijn ogen open te houden, KeesJan stuurt en Marjon strekt haar benen. Ik lees het verslag en dan komt de eerste Starbucks. Op een service plaza. Veel onduidelijke en veel te dure rotzooi te koop waar ik eens rustig naar ga zitten kijken, allang wetend dat ik dat niet ga aanschaffen. De koffiebestelling is niet moeilijk volgens mij: 1 tall latte, 1 tall cappuccino en 2 double tall lattes. Op de linkerborst van het ietwat chagrijnige type staat "Manager: Laura" Nou, de manager herhaalt even de bestelling: 2 double tall cappuccino's..........teveel gezopen denk ik, korte termijngeheugen naar de ratsmodee.

Dan vervolgen we onze weg door de prachtige omgeving. Bij Clarksburg is de nood op het sanitaire front dusdanig hoog gestegen dat we bij de eerste de beste gelegenheid de parking opdraaien. Het is een Applebee's . Hoe toevallig. De bediening is uitermate lawaaiig, elke keer komt de baas drie maal langs het tafeltje als een soort ritueel en gooit nieuwe servetjes neer, roept wat lulligs waarna zijn vrouw net zo luid de uitspraak weer ongedaan probeert te maken. Het zal wel gezellig zijn thuis.

We vervolgen onze weg. Het is nog maar een uurtje. Ik herken helemaal niets van de lobby maar de kamers zijn mooi dus daar wil ik wel steeds door verrast worden. Ik skype met Machteld en werk alvast wat aan het verslag en doe mijn mail, kortom, zo druk als een klein baasje. Ik heb daarna nog een half uurtje om op bed te liggen voor we naar de First Presbyterian Church moeten. Het is dichtbij dus we zijn er binnen het kwartier. De ontvangst is wederom allerhartelijkst en de heerlijkheden in de vorm van fruit, flesjes water en thee staan al klaar in de kleedkamer. George vindt het heerlijk dat we weer terug zijn en neemt nu alvast een voorschot op onze terugkeer in 2014. We repeteren goed en geconcentreerd en de ontspanning is tegelijkertijd ook aanwezig. Heerlijk om zo te kunnen werken. Het wordt een heel fijn en heel goed concert. Controle en vrijheid, ideaal!

We dringen ze een toegift op en dan is er na afloop punch and cookies, tijdens de meet and greet. Gelukkig is de CD-verkoop vanavond goed geweest; dan hebben we tenminste weer te vreten......
Maar zonder dollen: het voelt als een warm bad, zo welkom als we hier zijn. Niet alleen door de mensen die de leiding hebben maar juist ook door het publiek. We praten met belangstellenden over de komende Elfstedentocht, dat was hier tenminste op het nieuws vandaag. We blijven lang genoeg hangen (en worden opgehouden), waardoor met zekerheid een aantal restaurants al dicht is. Fridays is echter open en daar gaan we nog even tekeer. De fles wijn die we besteld én leeggedronken hebben is betaald door twee mannen die ook in het publiek aanwezig waren. Het enthousiasme houdt niet op en Marjon wordt consequent Kim Basinger genoemd. We beroven nog gauw even een bank van ons eigen geld en rijden dan snel naar het hotel. In de gang worden we uitgekeerd en dan gaan we allemaal ons eigen nestje opzoeken. Collegae/vrienden: geweldig fijn concert! Lezers/fans: jammer dat u er niet bij was.......
Voor nu, lekker slapen en waarschijnlijk met hoofdpijn weer op want ik heb vandaag ook maar weer één koffie gehad. Slaap goed, allemaal!

Tja mensen, het wordt misschien vervelend maar wij hebben vandaag een vrije dag en gaan die naar behoren doorbrengen. Gisteravond hebben we afgesproken om 10 uur te vertrekken richting Pittsburgh. Het plan is om daar de stad te bekijken, koffie te drinken, te shoppen, etc. KJ en ik hebben de tennisspullen al mee in de tas, zodat we op elk gewenst moment in een rally kunnen uitbarsten.

Bij de eerste Starbucks onderweg stranden we al want er moet geleut worden. KJ is aan de beurt om te betalen en het verslag voor te lezen. Hij doet dat met verve (allebei) en vermaakt ons met zijn kostelijke samenvatting van met name de perikelen rond het concert van gisteravond. Inmiddels is het gaan sneeuwen en dat is niet prettig voor het zicht maar de temperatuur is iets aangenamer.

Het is nog een half uurtje naar downtown Pittsburgh. We komen aan via een mooie brug, direct uit de tunnel en dan doemt uit het niets de stad op. Pittsburgh is niet de eerste stad waar je aan denkt als je het over mooi hebt maar er zijn vele voordelen: het shopping centrum is compact en alle grote ketens zijn vertegenwoordigd. De sfeer op straat is gemoedelijk, niet zo hectisch als New York of Chicago en nogmaals, alles is er!
We parkeren de auto in een garage en lopen dan richting Macy's maar gaan nog niet naar binnen want er moet nog van alles bekeken qua gebouwen en gezellige straten.

Via een futuristisch aandoend pleintje met allemaal gelijksoortige glasgebouwen komen we aan de achterkant van Macy's terecht. Nu gaan we wel dit Bijenkorfachtige etablissement binnen. Ik kijk voor de vorm naar de koopwaar, voel eens aan een mouw van een jasje dat ik echt mooi vind, zie dat er 70% korting op zit en kijk dan naar de prijs: $450,- Ja, met of zonder korting vind ik dat voor nu nog steeds teveel geld, afgezien van het feit dat er qua gewicht in de koffer juist iets afmoet en dus niet erbij. Ik hobbel gauw naar buiten want winkelen om het winkelen is er vandaag niet bij wat mij betreft. Ik heb er ook geen problemen mee dus ik ga lekker zitten internetten in de luxe Starbucks op Oliver Avenue; de anderen zullen over een dik half uur arriveren.

Ik heb tijd gehad om een Panera Bread te spotten en laat die nou net toevallig vlakbij Pittsburgh Indoor Tennis Club liggen.......Ook die keten loopt -net als Applebee's- imagoschade op wat ons betreft. We gaan eerst proberen een baan te regelen op de club, daarna Elsbeth naar het Frick Art Museum brengen en Marjon in de buurt van de tennisclub afzetten want die heeft nog plannen. Om 17 uur halen we dan iedereen weer op. We slaan lekker op de single baan (dus zonder de tramrails) en houden dat met gemak anderhalf uur vol. Lekker douchen, betalen en Elsbeth oppikken. Marjon was al ter plekke dus die gaat meteen mee.

Elsbeth wordt bericht dat we in aantocht zijn. Ze moet sowieso naar buiten want de boel gaat daar om 17 uur dicht. Dan met z'n vieren op de recalculerende computerstem een leuke tour door de stad gemaakt om dan weer op de oorspronkelijke plek bij de tennisbaan uit te komen.  Wegwezen hier, dus en op mijn voorstel gaan we borrelen bij Le Mont, een vijfsterrenrestaurant met een werkelijk spectaculair uitzicht op de stad. We waren daar eerder met Quink maar dat was vóór 1999, het jaar dat het in andere handen overging. Met wat omleidingen komen we op de Grandview Avenue en door de joelende Elsbeth (vanwege het uitzicht) kan mijn dag al niet meer stuk.

Le Mont is een enigszins snobistisch restaurant maar het uitzicht is dermate overweldigend en de Winter Fixed Price Menu zo aanlokkelijk dat de borrel ontaardt in een diner. Vanwege -ditmaal- mijn jubileum in Quink (ik zit er zo'n slordige 30 jaar in) besprenkelen we het "niet-helemaal-vijf-sterren-menu" met een fles Prosecco en een heerlijk rode knaap uit Californië. Het geeft niks, wij zijn ook geen vijf sterren. De dames gaan om beurten naar het toilet want er is zo'n luxe zitje. Bij de mannen is het gewoon als altijd tegen de muur plassen terwijl een bloeddorstige bulldog vanaf een poster kijkt of ie 'm eraf zal happen. Desondanks schrijden we even later geheel voldaan om 21:10 naar buiten.

De terugweg gaat vlot en we bespreken de dag van morgen alvast. KJ en ik gaan om 9 uur weer naar de tennisbaan. Als we terug zijn, samen lunchen en dan vroeg richting Wheeling, WV om met Elsbeth een boek te ruilen. Om 22 uur is iedereen op zijn/haar kamer en kan het verslag een keer zonder hinderlijke slaaponderbrekingen geconcipieerd worden. Een mooi dagje, het kost wat maar je bent aan het einde toch rijker en denk daar maar eens over na. Tot morgen!

Als er een echte biologische klok bestaat dan heb ik die in mijn bezit want ik word telkens vroeg wakker, alsof ik een kortere cyclus heb. Ik lag er om 23:30 in en sliep waarschijnlijk iets voor middernacht. Toch word ik dan om 05:00 uur wakker.......
Rond acht uur kom ik er definitief uit en ga eerst ontbijten met de Amish kaasjes en het Amish brood van George. Waar de mandarijntjes geoogst zijn weet ik niet maar die waren ook echt lekker. Dan douchen en in de wintertennisoutfit naar beneden (blote benen en lange leren jas). We schrapen het scherm schoon -wat is alliteratie toch schitterend- en scheuren naar Pittsburgh.

Het is stralend mooi weer en er is niet veel verkeer tot de tunnel vlak voor downtown Pittsburgh. De navigatrice kon niet zo snel de satelliet vinden dus bwe rijden prompt weer de route die we gisteren deden, dwars door de stad. Het is echter rustig dus we gaan als een speer en zijn rond 10:00 uur bij de tennisclub. Welgemoed rukken we de deur open maar dat gaat dus niet....op slot.....ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik niet op de website heb gekeken wanneer ze open zijn. Eerst maar koffie bij Starbucks, 2 minuten terug, en dan nogmaals proberen. Tijdens de koffie bel ik alvast en nu wordt er wel opgenomen. Ja, sorry, we hadden een short break, nobody there, you know....
We zijn meer dan welkom, ze doen de lichten alvast aan.

Het gaat heel behoorlijk lekker met de ballen van de club en we slaan, slicen en spinnen en smashen er lustig op los. Na anderhalf uur moeten we echt stoppen want we hebben vanavond nog iets te doen. We hebben nu wel satellietontvangst dus de terugweg gaat iets vlotter. We rijden op een weg die onder de brug hangt en verdwijnen in een eigen tunnelbuisje. Die berg is hartstikke lek, joh!
Omdat we hard gerend hebben en ook best nog wel zweten permitteren we ons een Frosty. Een kleintje weliswaar maar die zijn ook heeeeeeeeel erg lekker! Dan terug naar Washington voor een tweede douchebeurt en lunch met de meiden. Outback is dicht dus dan naar Max & Erma's. Dat bevalt goed en de bar is vanavond tot middernacht open én ze hebben wijn. Nou!

Nog een goed half uur op de kamer, spullen pakken, Dugan bellen, CD's in de tas en op weg naar Triadelphia, daar bevindt zich een Books-A-Million en Elsbeth moet een dubbel aangeschaft exemplaar omruilen voor iets anders. Joe Muggs zorgt voor koffie, wij voor de gezelligheid. We struinen weer rond, lezen een hoofdstukje, gaan naar het toilet en gaan dan maar op weg volgens de zeer uitgebreide directions van Jerry. Hij maakte zich zorgen of we het wel konden vinden, de arme ziel.

En zoals altijd was het vinden van de plek des heils een fluitje van een cent. We zijn er eerder dan Jerry, hetgeen hem later weer in duizend verontschuldigingen doet uitbarsten, hoezeer het hem speet dat hij er niet was toen wij daar aankwamen. Hij is wat 'overbezorgd' zullen we maar zeggen. Alles wordt echter wel geregeld en de thee komt er, compleet met citroen en honing. De klankrepetitie is kort en er worden nog wat kleine puntjes aangescherpt. De kleedkamer is dermate heet dat het niet echt leuk is om daar langer dan strikt noodzakelijk te verblijven. De kachel kan niet uit en staat voluit te razen. We zetten een raam open zodat er wat vrieskou naar binnen kan.......

We gaan beginnen na de aankondiging door Jerry. Wanneer Marjon hem bijna frontaal onderuit kegelt, biedt ie gelijk weer zijn verontschuldigingen aan. Wij maken er ondertussen een prachtige eerste helft van, vol mooie momenten. De mensen blijven na het eerste nummer al lang klappen. De pauze brengen we deels op het podium door want de kachel loeit nog steeds in de kleedkamer. Jerry meldt dat men het prachtig vindt en hij ook! De tweede helft gaat ook als een trein en we zijn dicht bij elkaar aan het musiceren.
Na afloop knuffelen en Marjon besmotst daarbij het pak van KJ. Meet and greet is leuk en de oude luisteraars zowel als de studenten zijn zeer enthousiast. Wij zijn zelf heel tevreden over dit concert en dat praat altijd wat makkelijker, nietwaar?!

Mij wordt nog even de kerk gewezen waar morgen de masterclass zal plaatsvinden. Gauw omkleden en als Elsbeth en ik zwetend en puffend onze kleren hebben verwisseld, stopt ineens de kachel...........we schieten spontaan in de lach om zoveel verspilling. Gauw terug naar Washington om een lekkere fles wijn en iets te eten te scoren bij Max and Erma's. De bar is tot middernacht open. Er is niemand als gast en de hele zaak stinkt naar chloor omdat de vloer lekker schoongemaakt is. We mogen wel gaan zitten maar kiezen een plek zo ver mogelijk van deze zwembadgeur verwijderd. Een heerlijke fles uit Sonoma County en wat degelijk barfood en we zijn weer helemaal gelukkig.
Om 23:55 terug op de kamer waar ik ouderwets boven de computer in slaap val. Ik geloof dat er nu wel wat redelijks op papier staat dus ik kap ermee voor vandaag. Welterusten en geniet van het weekend!

Half acht is toch een betere tijd.......eerst de foto's van gisteren in de juiste volgorde geplaatst en dan gauw douchen, scheren, etc. Het ontbijt is slechts tot 9 uur en de zak van George is leeg. Er ligt alleen nog natte kip in de koelkast maar die blijft daar tot roomservice hem ontdekt. Beneden tref ik KJ in gevecht met een bagel en even later komt ook Marjon inslaan. Het is niet verkeerd hier, alleen als we net gezellig aan het babbelen zijn zet iemand in de gang vlakbij een krijsende klopboor in werking. Dan word je teruggeworpen op de pure kwaliteit van het gebodene en dat valt dan eigenlijk weer tegen......

KJ gaat op de lopende band en Marjon en ik gaan skypen. Niet met elkaar, zo doorgedraaid zijn we nou ook weer niet, maar met thuis. Ik pak de tennisspullen en een badhanddoek van het hotel in mijn rugzak want na de masterclass gaan we meteen door naar Pittsburgh. We volgen de Jerry-route naar West Liberty waar we in de chapel een masterclass zullen geven aan het koor van de universiteit. Meneer De Jager zwengelt de jongens en meisjes aan in een opwarmoefening en dan gaan we los met een stukje Rheinberger. Mooie muziek maar het heeft nog geen tekst en geen vorm. Daar gaan we met z'n allen mee aan de slag. Na 20 minuten komt Palestrina aan de beurt en ik kan ze iets vertellen over Renaissance composities. We gooien er nog wat extra concentratie, zangoefeningen, enthousiasme en energie in en dan gaat het een stuk beter. Ze durven meer te zingen en het enge lichaamloze geknijp neemt hoorderoren af.

Met het zingen groeit ook de durf en het zelfvertrouwen en na een ritmisch oefengrapje zetten we de twee groepen uit elkaar bij een stuk van Gallus. De hele lengte van de chapel wordt nu gebruikt, dat is een stuk spannender en een stuk leuker. Ze wennen snel aan de opstelling en durven risico te nemen zodat het goed gaat spetteren, die muziek.
Tenslotte spreek ik nog even wat Russische teksten fonetisch door met de zangers en dan zit het er alweer op. Ieder van ons beantwoord nog prangende vragen en met de verzekering dat ze ons binnen een paar jaar terugvragen -wij moeten zorgen dat we bij elkaar blijven- kunnen we de machinaal genavigeerde tocht naar Pittsburgh aanvaarden
Nu wordt duidelijk dat Jerry het bij het rechte eind had: zijn route is gemakkelijker en duidelijker. Alsnog hartelijk dank, daarvoor.

Het gaat vlot tot vlak voor de tunnel, daar loopt het net als gisteren vast. Nu hebben we wel de juiste afslag en we slagen erin de meiden voor 15 uur bij het Frick Art Museum af te leveren. Wij gaan tennissen en het lijkt erop dat we precies op tijd komen bij de club. Lijkt, want bij het allerlaatste stoplicht, hemelsbreed nog geen 100 meter van de tennisbanen gaat het mis. Minutenlang staan we daar zinloos te roken. Iets na drieën gaan we de baan op en het gaat erg lekker, vooral als KJ weer weet hoe hij zijn racket moet vasthouden. We testen elkaar flink en het voelt heerlijk. Helaas kunnen we toch niet langer dan een uurtje maar dan gebruiken we de extra tijd om rustig op te drogen en af te koelen.

We douchen ook uitgebreid en proppen de bezwete spullen in de tas. Nog even licht oponthoud op zoek naar verloren gewaande spullen maar als dat in orde blijkt kunnen we de dames gaan oppikken bij het museum. De timing is perfect, ze komen er net aanlopen als wij de rotonde opdraaien. Het is vrijdagmiddag en dus avondspits maar toch gaan we vlot naar het West Station waar zich een fonduerestaurant bevindt, The Melting Pot genaamd. Het is helaas vol en we kunnen niet eerder dan 22:30 terecht. Het wil maar niet vlotten met dat fonduen in de USA. Alleen jaren geleden is het een keer gelukt, die keer in Chicago waar Marjolein zo leuk kwaad werd omdat het zo lekker was........

Dan zit er niets anders op dan het uitvoeren van ons eerste plan: Outback Steakhouse in Washington. Daar aangekomen blijkt het ook kokend druk. Een dikke rij mensen die wachten op een tafel. Het gaat echter zo vlot dat we de aan de bar bestelde goederen aan het ons toegewezen tafeltje moeten consumeren. Het eten en de wijn zijn voortreffelijk, het enig storende is dat men ons in een zo kort mogelijk tijdsbestek alles naar binnen wil laten schuiven. Doe nou toch es even rustig!
Uiteindelijk zijn we vóór half negen klaar met alles en rijden we de laatste paar honderd meter naar ons hotel terug. Iedereen kan en mag zich terugtrekken op eigen terrein en gaan nadenken/nagenieten over en van deze tournee. Het zit er echt op, alleen nog het dagboek schrijven en de koffer pakken en dan kunnen we op huus an. Dit is dus het laatste verslag van deze tour, ik hoop dat de trouwe lezer een beeld heeft van onze belevenissen. Wij hebben het fijn gehad en -daar is ie weer- het voordeel van het nadeel van de crisis is dat wij veel vrij waren en we dus het record aantal tennissessies hebben verbeterd: zesmaal, deze week! Het is dat we zoveel gegeten hebben anders waren we beslist superfit thuisgekomen. Volgend jaar nieuwe kansen!

Het goede zij met u.

Vooruit dan maar, een kleine toegift:
Op zaterdagochtend vertrokken we uit een besneeuwd Washington richting Charleston, WV. Expres niet van die vieze koffie gedronken omdat we onderweg wel Starbucks, etc.
Nou nee, dus: zodra je twee mijl naar het zuiden bent afgezakt is er in heel West Virginia geen normale koffie meer te krijgen. Dat is uiteraard geheel bezijden de waarheid maar voor verslaafden zoals ik voelde dat wel zo.

We karren dus noodgedwongen door het overigens prachtige landschap van West Virginia tot we vlak in de buurt van het vliegveld van Charleston komen. Daar moeten we dan even tanken want de auto dient vol afgeleverd te worden. Het komt goed uit want na zo'n drie uur is een sanitaire stop onvermijdelijk.

Ik blijf optimistisch wat betreft de lekkere koffie maar dat blijkt geheel ten onrechte: we nemen de kortste weg, d.w.z. een backroad naar Yeager Airport. Zoals gevreesd is het een klein vliegveldje, weliswaar met alle grote autoverhuurbedrijven maar van de terminal worden we niet vrolijk.........De ticketing mevrouw is wel super aardig en checkt alle bagage meteen door naar Nederland, zodat we dat tenminste niet allemaal meer mee hoeven te sjouwen. Vooral Elsbeth's uitgebreide bibliotheek weegt gigantisch. Gelukkig weegt men alleen de hoofdkoffers en niet de handbagage en daar zit nu net die bibliotheek in. KJ helpt E af en toe met het rollend materieel.

Ik scan nog steeds om Starbucks te ontdekken en wellicht een lunchplekje? Er is geen Starbucks maar wel een soort cafetaria waar de menukaart het ergste doet vrezen.
Het wordt geheel bewaarheid: slappe kadetjes met fabriekshamburgers en vette saus, pizza uit de magnetron en een hot dog met de nadruk op dog. Het enig positieve dat we kunnen uitbrengen is dat het beter smaakt dan dat het er uitziet, met dank aan Elsbeth. We moeten hiervan nog een kleine twee uur bijkomen voordat we vertrekken naar Atlanta. Ik zit uiterst rustig bij Gate A te wachten tot dat vliegtuigje eindelijk binnenkomt en dan krijgen we te horen via de intercom dat we als de sodemieter naar Zone B moeten komen, want het toestel is overbooked en degene die zich het laatst meldt is de Sjaak en moet achterblijven. En dat wil ik best maar niet hier!!!!

Als we eindelijk gaan landen in Atlanta en zo'n 20 meter boven de landingsbaan zijn stijgt het toestelletje meteen weer op. De zijwind is zo hard dat de eerste poging mislukt. We moeten nog een rondje en dan gaat het beter. Zodra we in concourse C zijn hollen we naar T concourse want daar zitten shops en koffie. Navraag aldaar leert ons dat we precies de andere kant op hadden gemoeten, naar E concourse. Gelukkig maar, want daar vertrekt ook ons toestel naar Nederland. Maar eerst: Starbucks! Direct naast de roltrap gelegen, samen met een klein boekwinkeltje en eindelijk daalt de rust in onze lijven. Nu hoeven we slechts vijf uur (!) rond te hangen op de luchthaven.

Om beurten naar de winkeltjes, naar het toilet, etc. telkens een bewaker voor de bagage achterlatend. Uiteindelijk regelt Elsbeth bij de gate agent een gangpad-plaatsje en wordt het weer tijd om iets eetbaars binnen te krijgen. Op de foodcourt is het megadruk en is het aanbod, laten we zeggen, niet groots. verderop in onze gang zit echter een rustiger tentje waar ook een enkel Koreaans gerecht verkrijgbaar is. Dat houdt voornamelijk in dat de kok uitgeschoten is met de chilipoeder. De brand is alleen te blussen met sour cream. Het vliegtuig vertrekt te laat maar zal op tijd aankomen in verband met de harde rugwind. Helaas ben ik omringd door een clubje Scandinavische mede-europeanen, die zo'n takkenherrie maken dat mij niets anders rest dan de noise cancelling headphones op te zetten en de hele reis niet meer af te doen. Ik ben meneer Bose eeuwig dankbaar! Op Schiphol een extra paspoortcontrole bij het verlaten van het vliegtuig maar verder verloopt alles heel soepel. Wanneer we bij de bagagebelt aankomen rollen onze koffers al van de band. We laten Elsbeth achter die meteen een taxi regelt, wij worden allen opgehaald door familie. Het was een heerlijke, relaxte tournee waar wij als kwartet heel gelukkig van werden. Gaan we nog es doen! Verder blijft de wens van de eerder zogenaamd laatste verslagdag geheel van kracht.
Tot een volgende maal .