Dat ging gesmeerd! Op de langparking al direct de bus geclaimd en met mijn twee koffers, rugzak, fototas en veeeel te warme jas in de menigte gepenetreerd. De tweede actie was aanmerkelijk minder succesvol: het terugkerend probleem met de self-service check-in! Tot nu toe is het volgens mij geen enkele maal gelukt.......enfin, dan maar in de groepen-rij bij balie 16. De kist staat vooraan de D-pier dus de rij staat al in de gang. Alle tijd voor koffie en dat hoort ook zo voor deze groep, toch volgens 'Luister' goed voor zo'n slordige 70 punten. Jawel! In het vliegtuig een beurse knie van de te kleine beenruimte maar de serveerbelg was erg aardig en bracht lekker eten en drinken rond. De opmerkingen van de captain heb ik niet waargenomen dankzij mijn nieuwe 'noise-cancelling-earphones', best spectaculair, eigenlijk. Keurig geland in Atlanta, zweten in de rij bij immigration, koffers van de band, dan weer derop (waarom mag Joost weten) en in de robottrein naar andere terminal/concourse en opnieuw baggage claim om de koffers dan definitief in bezit te hebben. De Hertz-mevrouw is oneindig traag maar ze heeft een lekker bakkie geregeld, waarin de hele groep vergeefs aan de hoofdsteun van Mariëtte rukt. Onderweg lukt de afstelling wel, gelukkig. Kees (TomTom) brengt ons vlekkeloos naar onze bestemming en nadat we ons van overtollig poriewater hebben ontdaan gaan we 'de stad in' om te eten. We hobbelen wat rond bij Atlantic Station en gaan dan in de herrie zitten bij Grapes waar we lekker wijn drinken en kleine hapjes eten. Nu is het 19:50 uur en zit ik al in te storten voor m'n schermpje. De bijgeleverde foto ( voor de nieuwste achterblijvers..) is ook groter te bewonderen via een link naar mijn eigen homepage op deze site. Ik wens u allen veel plezier, minstens zoveel als we zelf hebben. Gegroet en tot morgen!

Een mooi debuut

Gisteren lag iedereen al vroeg op bed (tussen 19:30 en 20:30 uur!) en hebben we over het algemeen met horten en stoten de nacht doorgebracht. Als je om 4 uur wakker bent geworden heb je echt wel trek in een stevig ontbijt 's morgens. Om half 8 sta ik paraat in de lobby maar daar is alleen slap brood en slappe koffie. Het enige echt bruine was de meneer die het met mij eens was dat een lekkere omelet een goede remedie tegen jetlag is. Hij raadt mij Ryan's aan waar ik eerst onverrichterzake van terugkeer want nog niet open en bij de tweede poging krijg ik Elsbeth en Kees Jan mee. Gedrieën slaan we een flink gat in de enorme voorraden voedsel die opgestapeld liggen in de buffetbakken. Genoeg tot het concert in ieder geval. Om 11 uur weg naar Starbucks en om 12 uur worden we onze green room ingeloodst (foto's op berwo.nl). De dame die ons verzorgt, zal ik maar zeggen, durft niet te kijken als ik met de blouse open naar de doos met ceedees uitzie die ze komt brengen. De dominee uit Kenia verkleedt zich echter rustig tussen de artiesten. Dan klankrepetitie met gigantische tropische winden die 'vanwege het orgel' door de sanctuary waaien. Het neemt wat ondertonen weg waardoor KJ steeds denkt dat ie te zacht zingt. Het concert - glanzend USA-debuut van Marjon! - is zonder meer heerlijk; voor de pauze de Byrd-mis , afgewisseld door motetten en partsongs, na de pauze Finzi, Vaughan Williams en Seiber. De blowers waren na de pauze ineens uit in toen werd het nog mooier dan het al was. De organisator hield van tevoren een klein toespraakje waarin hij vermeldde dat Quink een van de twee groepen is die hier voor de tweede keer kwam! Op de receptie na het concert zei hij dat we absoluut weer terug moesten komen, zo enthousiast was hij. Als hij woord houdt zijn we koploper!!! Heel leuk was het om net als vorig jaar bij het eerste concert collega Bruce Sellers te zien. Thanks for joining us, buddy, het was erg gezellig! We zijn een drankje gaan nemen in het Westin Hotel waar bovenin op de 72e verdieping een ronddraaiende bar/lounge is. Dan moet er vanwege instortingsgevaar der Quink-elementen gegeten worden. We besluiten tot restaurant Nan, een Thais eethuis met een Indiase naam, gevestigd in een Japans ontwerp. Mooie meisjes met blote schouders en saamgekepen handjes. Het eten is lekker en pittig, net als de rekening trouwens. Kees rijdt ons weer naar huis en nu om half tien brei ik een eind aan het verslag van deze dag. Nogmaals: een mooi concert met een uitstekend USA-debuut van de nieuwe M1. Morgen naar Alabama. Slaap lekker en tot de volgende!

Sweet Alabama

Na de telefoon - vannacht om 2:15 uur - verder geslapen tot ik niet meer kon en echt móest mailen en netten. de laptop wil echter tot ± 10 keer toe opnieuw gestart omdat het ophalen der spam niet geheel volgens plan verloopt. We ontbijten licht maar halen dat ruimschoots in bij de Starbucks onderweg. Daarna wil friendly George ons naar binnen praten maar wij hebben TomTomKees en met z'n drieën komen we er heus wel uit. In de Lodge aangekomen (Oakfuskee Ryse Preserve, het einde van de wereld) worden we vergast op quiche en fruit. Het is prachtig weer dus KJ en ik gaan 25 autominuten verderop tennissen. Heerlijk, al was het begin wat sloom. George heeft intussen de dames bewerkt, dus we mogen geen eten kopen: dat wórdt voor ons gedaan en we kunnen vervolgens op de concertlocatie rustig genieten van quesedillas en black beans. We worden overladen met goede zorgen, souvenirs en food. De klankrepetitie doen we in het halfduister, ondanks de extra 'stand-lights'. Ik baal stevig want ik ben mijn leesbril vergeten en dan heb ik écht goed licht nodig. Om 19:30 uur worden we verwelkomd met een warm applaus in een behoorlijk volle Ligon Chapel van Huntingdon College. Hoewel anders - iets meer jetlag - is ook dit een mooi en goed concert; men geniet met volle teugen, zozeer dat we het publiek zelfs nog een toegift opdringen. Het gaat erin als koek. Het is ook duidelijk dat we hier nog niet eerder in de buurt waren: de CD's gaan soms met stapeltjes van vijf tegelijk ons kraampje uit. Terug in de green room baal ik wéér want ik blijk wel degelijk mijn leesbril te hebben meegenomen. Twee zelfs.......
Ondertussen ligt de bestelde kip koud te worden. Terug in de lodge eten we gezamenlijk die kip, uienringen en kaas. Ook Gene, George en zoon Jacob doen mee. We laten ons niet onbetuigd en onthoofden twee flessen wijn. Als de familie - en ook Elsbeth, trouwens - tenslotte is gaan slapen spelen we nog gauw even een partij tafelvoetbal in onze gameroom. Nu is het 23:30 uur, dus de hoogste tijd om zelf ook de oogjes te sluiten. Montgomery was goed voor ons! Oh, sweet Alabama......

Wesson, MS

Vanochtend om 7 uur werd er alweer gerommeld in de lodge. George was bezig om een real southern breakfast voor ons te prepareren. Er werd nog even doorgepraat en -gevraagd over gisteravond tot we allemaal klaar waren en aan tafel mochten genieten van de kookkunsten van onze gastheer. Uitstekend ontbijt en een stevige bodem voor de rest van de dag. We besluiten om eerst naar Barnes & Noble af te reizen voordat we de tocht naar Mississippi aanvaarden. Een leuke bijkomstigheid van die boekwinkel is dat je daar altijd een Starbucks vindt, zoals de trouwe volger inmiddels weet, ons stamkoffiehuis. Ik snap de indeling van deze winkel niet erg en kan niet echt vinden wat ik wil. Daarna rijden en nog eens rijden. Helaas was KJ iets te gretig bezig minuutjes van de reistijd af te knabbelen, dus uiteindelijk waren we terug bij af wat die eindtijd betreft maar wel $183 lichter.....
We sukkelen (!) verder naar Meridian en stranden voor de lunch bij Applebee's want daar had Marjon nog niet gegeten en dat kan natuurlijk niet. De reis vervolgd en ondertussen is het lekker warm geworden. Helaas hebben we niet genoeg tijd meer om te tennissen. Misschien maar goed ook want al die natte tennisspullen op een gedeelde slaapkamer (alleen vannacht, hoor) is misschien wat veel van het goede. Er is niet veel tijd tot de klankrepetite dus alles moet snel-snel. Helaas blijft de hele repetite zo, met een soort tijdsdruk die niet prettig voelt. Het concert is nu met een ander programma en vanwege de lange reis, de iets mindere acoustiek, verflauwende concentratie van schrijver dezes, ik weet het niet maar het wil niet echt sprankelen. Men vindt het toch mooi en is zeer tevreden met het programma. Dat moeten we natuurlijk ook niet vergeten: het basisniveau is hoog genoeg, zodat we ook als het iets meer werken is voor ons er toch genoeg kwaliteit overblijft. Na het concert is er receptie in ons hotel. Praktisch, natuurlijk, lekkere balletjes maar geen wijn en da's jammer. Maar, zelfs wij kunnen niet alles hebben en daarom gaan we nog even uitgeblust bij elkaar zitten en verspreiden ons daarna over de vier beschikbare kamers. Tot morgen!

WOW, I FEEL GOOD!!!

Na een goede nacht (ondanks wat plaatselijk lawaai) om 7 uur wakker geworden. We gaan al om 9 uur weg, snel naar een plaats waar we behoorlijk kunnen ontbijten. Dat duurt een uur ongeveer; we zijn dan in Jackson, MS, op de kaart gezien een behoorlijke plaats...... echter niet voorzien van de door ons gewenste etablissementen. Knorrend van de honger vragen we tenslotte bij een benzinepomp waar we kunnen ontbijten. Shoneys, zegt de baliekluiver, dus dat doen we. Ik weet te melden dat ze daar heeeeerlijke omeletten hebben. Als we bestellen is de eerste tekst: we don't do omelets.....Ik begin af te takelen. Elsbeth niet, die takelt juist toe: ze slaat zichzelf enthousiast met haar in een servet gerolde metalen bestek op het hoofd. Dan toch maar buffet met biscuits, gravy, eieren, jam en toast, aardappelen, southern grits, you name it. Als we gaan afrekenen bij restaurant Horny (Marjon had de naam niet helmaal goed onthouden...) zie ik de Amerikaanse versie van de grabbelton staan bij de ingang, vol met grote pluche knuffels. Voor $ 0.50 mag je 1 keer de grijper proberen. Hatsee, vooruit met de geit, ik doe eens gek. Gelijk raak, zo'n groot lila beest blijft hangen en valt in mijn prijzenbakje. Als Marjon mij aankijkt of ik niet meer geheel bij zinnen ben mag ze hem van mij aan het kleine zwarte jongetje gaan brengen, hetgeen bij zowel het jongetje in kwestie, zijn ouders, bij Marjon en bij de gulle gever in de smaak valt. Mijn goede daad voor vandaag heb ik gedaan. Nu kan ik me tenminste op mijn werk concentreren. We nemen de eerste echte koffie vandaag in ons koffiehuis, waarna we onze weg vervolgen naar Shreveport, Louisiana. Tegen de tijd dat we daar aankomen wachten we tevergeefs op borden die ons hotel aankondigen. Het lukt niet, we moeten nodig, de leuke restaurants zijn dicht, dus dan maar gebeld. Het telefoonnummer klopt gelukkig, dus ik kan tot drie keer toe bellen dat het hotel echt niet te vinden is. Dan eindelijk begrijpt de dame in kwestie dat ze mij een verkeerd huisnummer heeft gegeven (tot driemaal toe! Nu is het hotel snel gevonden en we zijn blij want het is nieuw en goed. Koffers op de kamer en naar de Olive Garden want dat heeft Marjon ook nog niet meegemaakt. We wijden haar in en eten heerlijk en dan hebben we ineens nog maar drie kwartier tot we moeten repeteren. Snel spullen pakken en dan naar de St. Marks cathedral. In al die jaren heb ik niet zo'n mooie kerk meegemaakt, qua acoustiek. Het moest ook echt wel even na de werksessie van gister. Dit is heerlijk voor ons, we zingen als lijsters, zowel voor als na de pauze en Quink klinkt als 1 instrument dat zingt, zucht en ademt. Prachtig, prachtig, prachtig! Een van de mooiste concerten die wij in de States hebben gegeven, denk ik. Het publiek is dankbaar en enthousiast. Ook hier gaan de CD's in stapeltjes tegelijk de deur uit. We hebben nu al meer verkocht na 4 concerten dan vorige tournees in 7 of 8 concerten. Dat moet natuurlijk gevierd en we reizen af naar Applebee's want die is gewoon tot laat open. Wijn en appetizers en een mudslide en dan gaan we lacherig terug naar het hotel. Elsbeth loopt nog even dwars door het struweel in een poging sneller bij de deur te zijn, maar ja, die auto stond ook wel erg aso geparkeerd, nietwaar?
Mooie dag, geweldig concert en stevige onderlinge band.
Wow, that feels good!

En meteen nog maar eentje....

Vanmorgen eerst eens met zus Ella gebeld, die is jarig op de 29e. Gefeliciteerd! Daarna in de auto op weg naar Little Rock, Arkansas. Niet veel over te melden, behalve dat na verloop van tijd de zon doorbrak en het erg mooi is met de bevroren bomen en het geaccidenteerd terrein. Rond 13 uur komen we in de Hampton Inn, die spiksplinterhageltjenieuw is met werkelijk prachtige kamers. Daar genieten we maar enkele minuten van want KJ en ik gaan tennissen en we droppen eerst stem 1 en 3 onderweg bij een WalMart. Dan moeten we noodgedwongen rondrijden omdat men op de private club ons niet wilde laten spelen terwijl er helemaal niemand op de banen te vinden was. Flauw..... We crossen door naar het noorden van de stad om daar in een park een public tennis center te vinden waar we heerlijk een uurtje staan te meppen. KJ was sterker deze keer, eerlijk is eerlijk. Morgenochtend gaan we weer.........
Dan de dames weer opgepikt en snel naar het hotel. Helaas bestaat mijn avondeten uit een snel ijsje, een fles Gatorade en een zak zangzaad met noten. En dan te bedenken dat we ook geen lunch hadden gehad. Over fanatiek gesproken.
De kerk blijkt - wederom - een fenomenale acoustiek te hebben dus we zijn geheel gerust, nemen de tijd om de aardige presenter en medewerkers te helpen met het licht en repeteren maar kort. Het was weer een uitstekend concert en ik heb weer genoten. Het publiek ook en er was als klap op de vuurpijl een receptie met WIJN! En ook nog wat etenswaren, natuurlijk. Door de lege magen komt het een en ander hard aan, dus als we weggaan moet er vooral weer gedronken worden in een bar, de Flying Saucer met borden op de muur en het plafond en heeeeele korte rokjes. Wijn, bier, club soda's en cheese fries completeren de avond. Als je dan bovendien nog gezellig zit te praten in het gezelschap van goede vrienden dan kan het niet meer stuk. Even nog een mailtje naar het kantoor van Joanne en dan gaan we maar weer es liggen. We zijn op de helft van de concerten! So far, so very good. Tot morgen, allemaal.

Nr. 6 gedaan, nu even vrij....

Vanmorgen heerlijk geslagen met KJ in mijn nieuwe shirt en broek. Ging lekker, allemaal. Als we om 11:30 am. weg willen roep ik: Starbucks, maar de meiden hebben een bakery ontdekt met heerlijke koffie. Er loopt in de buurt van die bakery nog een malloot op straat in een gorilla-pak maar KJ manouvreert de auto toch maar op een standaard wijze naar de parking want wie weet is het weer een vermomde agent. We laten Little Rock voor wat het is en begeven ons in de richting van Batesville, AR. Hier waren we al in 2006 met exact hetzelfde programma. Toen een experiment voor de presenter, nu heeft hij er speciaal om gevraagd: Tue so le laude, ons programma met sacred music. Onderweg is niet veel meer te zien dan zwaarbeladen militaire vliegtuigen die moeizaam opstijgen en verderop de schokkende resultaten van de ijsstorm die aan het begin van de week over dit gebied raasde. We rijden Batesville binnen en KJ herkent restaurant Josie, waar we in 2006 na het concert hebben gegeten/gedronken. Ditmaal viel het voor de meesten een beetje tegen maar ach, salade is niet hun specialiteit. We brengen de meiden naar hun onderkomen. Geen sleutel, dus dan maar de presenter gebeld, die aanbiedt direct even langs te komen. Ondertussen belt de volgende presenter mij op mijn GSM om afspraken te maken over morgen. De dames apart in een hutje en KJ en ik mogen in een hotel, eveneens door Russell betaald. Op de kamer bel ik uitgebreid met Joanne, onze agente, die erg blij is met mijn enthousiaste verhalen. Dan even rustig aan en om 17:15 uur naar Lyon College, Brown Chapel om te repeteren. De kerk ligt heerlijk in de namiddagzon te gloeien. We doen een soundcheck en werken to the point, alleen moet de punchmaker wel opschieten anders is het niet stil genoeg. Het concert gaat prima, het is echt ook weer een fijn, geconcentreerd gevoel van samen zingen. Nieuw programma voor Marjon en voor ons omdat we dit nog niet eerder samen deden; het voelt vertrouwd en zeker. Ook de zaal is veel kleiner dan de ruimtes waar we tot nu toe mochten optreden en dat vergt enige aanpassing, maar daar hebben we tenslotte een klankrepetitie voor, nietwaar. Na afloop worden er , ondanks de al gememoreerde geringe capaciteit van Bevens Music Room, toch nog behoorlijk wat CD's verkocht. En dan kunnen we eindelijk ontspannen en -wederom- bij Josie aanschuiven voor wijn en lekkere happen. Toetje gaan we elders halen want de stoelen gaan alweer op de tafels. Eerst drive-thru Wendy voor frosties (heren) en daarna, met die frosti in de hand poog ik door het gegier van de dames een mekflurrie-bestelling voor ze te doen bij McDonalds. Caramel, smarties, de hele reut, gooi er maar op, ik zeg overal ja op want ik versta niets met die herrie achter me. Gezellig op de parkeerplaats, niks geen drive-thru, genieten we van onze cold treats. Terug in het knusse huisje van de meiden kijken we nog even op youtube naar Christian, the lion en luisteren ringtones en doen de gekke dansjes uit BiBaBo. Dan straight home (hotel) en dit verslagje maken. Morgen lange rit maar geen concert en da's ook wel eens fijn......

IJsstorm

Raar genoeg ineens om kwart voor zes wakker geworden. Ik krijg een jetlag middenin de tournee! Doe me dat maar es na. Enfin, tijd genoeg voor alles, rustig het verlag van gister afgemaakt, koffer goed gepakt, etc. Ruim op tijd uitchecken, met afgewend hoofd langs de breakfast bar want we gaan immers gezamenlijk ontbijten, onderweg of al in Batesville. KJ is ook op tijd en we genieten van een stralende zon terwijl we ons naar het vrouwenverblijf spoeden. De koffers staan al buiten dus we laden maar gedwee in. Dan welgemoed op weg, even tanken en water kopen en dan maar zien waar we kunnen ontbijten. Dat mag geen probleem zijn in dit luilekkerland. Helaas, pindakaas, dankzij de gigantische ijsstorm van een aantal dagen geleden zit alles zonder stroom en merk je dat het dagelijks leven behoorlijk ontwricht is. Geen koffie, geen broodjes, geen cereals, niks. Nu is het elders op de wereld veel erger dus we klagen niet maar nu een aantal uren gaat de maag wel behoorlijk knijpen. Gelukkig bereiken we het plaatsje Pocahontas en daar vinden we een cafe dat open schijnt. Het blijkt een noodopvang voor mensen die al een week geen electriciteit hebben. Dat is wel verrassend om te zien, die solidariteit, alle hotels, restaurants en koffiehuizen doen mee om de nood te lenigen waar ze kunnen. Wij belsuiten om niet in de weg te gaan lopen en proberen ons geluk in Poplar Bluff en daar hebben ze wel stroom en Ryans, dus voedsel. We gaan voor een uitgebried ontbijtbuffet (om kwart voor twaalf) maar dat blijkt al weggeruimd en naadloos te hebben plaatsgemaakt voor het lunchbuffet. Even slikken maar dan toch maar aangevallen op de verse kip, peperballetjes, salade en finally, de do-it-yourself-softice-with-caramel-or-fudge bar. Na een uur heeft drievijfde van het ensemble diarree dus dat wat betreft Ryans in de toekomst. We rijden stug door, KJ heeft het stuur van mij overgenomen en we zijn verbijsterd over de ravage die de storm heeft aangericht: er is geen boom met een normale vorm, alles is geknakt of gespleten, het ziet er bizar uit. Voeg daarbij de gebroken telefoonpalen en stukgetrokken electra-leidingen over honderden mijlen en je hebt enig idee van de omvang van de materiele schade. De boordnavigator geeft aan dat we rond half vijf -geheel gaar- aan zullen komen, dus ik bel Gary om te melden dat we er dan zullen zijn. Hij vraagt of we de weg weten maar dat is niet nodig want TomTom, nietwaar? Foutloos naar het aangegeven adres alleen is daar geen Old Stone House......nogmaals Gary gebeld: nee joh, jullie zijn bij de universiteit. Ga naar Hwy 662 East en dat kost een kwartier. Adres ingevoerd: geen Hwy 662 te vinden. Conclusie mijnerzijds: misschien stottert-ie en bedoelt hij 62. Dat adres ingevoerd en warempel, Kees geeft aan dat we ongeveer een half uur rijden terug moeten. We (ik) mopperen wat af, van belachelijk, zo ver weg en zo. Dan, in een hagelwit veld aan de kant van de Hwy staat een stenen huis met het verkeerde nummer, het is ook niet oud en er wonen al mensen. Tja, dan nog maar es gebeld met Gary, herhaalt U nog eens het adres, lanzaam graag! 7088 State Highway 662 East. Dat bestaat niet, roep ik wanhopig, er is niet zo'n weg in Evansville! NEWBURGH, roept Gary terug........ja, dat kan wel, na enig zoeken in zijn archief vindt Kees het adres en dat blijkt 35 minuten weer exact de andere kant op te zijn. MIsschien handig om na maanden van voorbereiding gewoon meteen een goed en vooral ook compleet adres te geven, dan hoeven wij geen anderhalf uur verkeerd te rijden. Enfin, puntje van aandacht voor ons. Intussen zitten Gary en zijn vrouw alsmaar te wachten tot die Hollanders eindelijk eens verschijnen. Old Stone House ligt weliswaar buiten de stad maar is een prachtig oud pand aan de oever van de Kentucky River. Iedereen tevreden, al maakt men zich zorgen over mij want ik moet moederziel alleen in een hotel gaan zitten in Evansville. We gaan eerst maar eens samen dineren en eindigen -vermoeid- in de Tin Fish, een op het oog onbarmhartig verlicht visrestaurant met in de kelder een enge folkzanger met irritante blues in zijn kwint maar uitstekende visgerechten en overheerlijke witte wijn. Het bestek is van plastic maar dat mag de pret niet drukken. We zoeken naar een Starbucks, vinden hem niet en besluiten dan maar om Harry naar zijn hotel te rijden. Vlakbij het hotel bevindt zich plotseling een WalMart Supercenter, Borders Booksellers en daarnaast, juist, een Starbucks! Iedereen weer gelukkig. We rommelen wat in de winkel en leveren mij vervolgens af in de overvolle Drury Inn. Ik ga foto's in de computer laden en val snel in slaap. Wat de anderen hebben gedaan? Ik zou het u niet kunnen vertellen. Wellicht morgen. Slaap wel!

Matinee op de vrije zondag

En weer te vroeg wakker geworden. Maar wat heet te vroeg als je zo'n fantastische partij tennis kunt zien tussen Federer en Nadal...... Na deze wedstrijd en na een verkwikkende douche naar het ontbijt gegaan in het hotel. Beneden blijkt het net zo'n chaos als buiten door de ijsstorm. Hele volksstammen zijn van overheidswege precies in mijn hotel ondergebracht en dat betekent blaffende honden, honden in de lift, knarsende cheerios onder je schoenen want niemand roept die kinders tot de orde, enfin, een puinbak! Ik verwarm een bagel en neem een kop koffiesmaak en verdwijn gauw weer naar mijn kamer, althans de lift doet er vrij lang over met al die mensen. Na een uur heb ik het op mijn kamer ook wel gezien en ga dan maar lopen naar de WalMart. Aarzeling of ik eerst naar de Starbucks ga en daarna shoppen of omgekeerd maar de pijn in mijn benen (ja, ik weet het ook niet hoor, hoe dat nou weer komt...) noopt me om eerst maar allerlei onnodigs te kopen in de WalMart. Als ik al bijna bij Panera Bread ben aangekomen voor een vroege lunch, krijg ik een sms-je van Mariette met de vraag of ik naar Panera Bread kom. Het blijft tenslotte wel een ensemble, he! Lekker brood, lekkere koffie en heel gezellig, want alleen met teveel mensen in een hotel is helemaal niks. Tenminste niet voor mij. Na het brood gaan we even mijn pak ophalen en dan naar de Universiteit voor een repetitie en concert in Wheeler Concert Hall. Het kleine zaaltje klinkt verrassend goed (of zijn wij dat?) en op onze dringende vraag of wij ons ergens konden verkleden, heel misschien, wordt ernstig nagedacht en krijgen we de repetitieruimte in bruikleen. Er zit redelijk wat publiek op deze Super Bowl Sunday, vooral veel studenten. Erg veel CD's worden niet verkocht maar dat weet je eigenlijk al wanneer er veel studenten zitten. Geen geld, misschien niet het goeie genre, enfin, wij doen meer dan ons best, zingen goed maar wat de verkoop betreft mag het niet baten. Geen probleem, we liggen ruim voor op schema. Na het concert weer omkleden en dan naar Starbucks voor diner-overleg. Red Geranium blijkt volgens Kees 45 minuten buiten Evansville te liggen en dat is ons echt te gortig voor nu. Om de hoek zit een Italiaan, Biaggi genaamd, en die schijnt goed te zijn. Mariette reserveert voor 19 uur en dan vertrekken we , tijd dodend, wederom naar de WalMart tot 18:45 uur. KJ en ik hebben het gauw gezien en gaan in de auto zitten, Marjon komt niet al te lang daarna, dan Elsbeth en tenslotte Mariette, die bij Truus Truttewinkel in de rij voor de kassa stond. Iets te laat arriveren we bij ons restaurant, hopend dat onze tafel niet inmiddels is weggegeven aan hordes hongerend winkelpubliek. Nou, gelukkig, er is nog net een tafel voor ons beschikbaar. De 99 andere tafels ook maar die hadden we niet gereserveerd. Er is bijna niemand en dat merken we: veel aandacht voor ons, veel gepraat dus ook maar het eten is overheerlijk en de prosecco en de rode wijn ook. Het komt iets te snel achter elkaar zodat ik de koks en de ober verdenk van belangstelling voor American Football maar dat is uiteindeijk geen probleem. Quink betaalt de maaltijd, dat wil zeggen wijzelf maar geput uit de centrale kas. Voelt toch anders, beter zeg maar. Om 21 uur word ik afgeleverd in mijn hotel en gaan de anderen de barre tocht terug naar Newburgh ondernemen. Vanaf morgen worden we niet meer gesplitst, gelukkig. Om 21:30 uur skype ik met zoon Lucas, die op dit moment in Australie bezig is groene stroom te verkopen en daar ook weer heel gauw mee gaat stoppen. Nice talking to you son, take care en je krijgt de groeten van Quink terug!
Morgen weer een lange reisdag naar Iowa, dus voor nu is het mooi geweest. Ik ga slapen.

The Arch

Pijn in de keel vandaag, geen problemen met de stem maar het is wel erg genoeg om er es een pil in te gooien. Lang stuk rijden, dus eerst langs de Starbucks om ons moed in te drinken. Het gaat een beetje rommelig, KJ is ineens weg want hij moet geld halen. De anderen zitten op de wc of grasduinen tussen de CD's. Dan vertrek naar -eerst maar eens- St. Louis. Daar zullen we de boog zien (The Arch) die symbool staat voor de Gateway To The West. Vervolgens hebben we even tijd voor een bezoek aan de Galleria, een mega-mall en tenslotte steken we de Missouri River over naar St. Charles, waar we vorig jaar ons laatste concert hebben gegeven en waar je zo leuk koffie kon drinken bij Picasso! Leuke plannen, ik val vrij snel in slaap in de auto in het zonnetje, de weg is dodelijk saai en zo verstrijken de uren tot daar ineens The Arch opduikt. De meiden kruipen vergeefs over de autobodem op zoek naar de camera van Mariette maar die blijkt ze zelf al in haar bezit te hebben op de achterbank. De metalen boog wordt van voor en achter gefotografeerd en dan rijden we direct op een omleiding af, die ons weliswaar trager dan gepland maar toch rechtstreeks naar de super mall brengt. Ik wil een nieuwe batterij voor mijn MacBook Pro en de anderen willen ook iets speciaals. We spreken af dat we twee uur later verzamelen en dan al hebben gegeten. Zo gebeurt het ook en ondanks het formaat van dit winkelcentrum komen we elkaar regelmatig tegen. Wanneer ik zit te eten, beneden op het foodcourt, komt een vriendelijke security-opa mij vragen of ik misschien foto's had lopen maken bij een winkel op de eerste verdieping. Ja, dat klopt: het winkeltje heet Harry & David.....nu moet u weten dat ik Harry heet en mijn zoon David. Ok, voor deze keer dan want de policy is dat er niet gefotografeerd mag worden want daar wordt men heden ten dage zenuwappig van. Ik ben even naar de winkel gelopen en heb het uitgelegd en toen mocht het. De batterij blijkt niet voorradig bij de Apple Store dus dan koop ik maar nieuwe tennisschoenen, dat heb ik al in geen jaren gedaan, de oude zijn oranje van het gravel en moeten hoognodig op z'n kop in de prullenbak in Iowa. Ik help KJ nog aan iets moois, ook Elsbeth is geslaagd, Marjon kocht een rok waarvan de helft af is. Dat zei ze tenminste. Ook Mariette heeft iets van haar gading gevonden. Kees Jan heeft zo hevig lopen winkelen dat hij nog niet gegeten heeft en maar een paar slices pizza in een driehoekig doosje heeft meegenomen. Wanneer dat ook is weggewerkt gaan we op weg naar St. Charles. Picasso is open en de koffie smaakt heerlijk. Terug in de auto voor nog eens drie en een half uur richting Mount Pleasant, Iowa. Ik val weer vrijwel meteen in slaap, wordt wakker van mijn hoofd dat plotseling naar voren valt en ga dan maar fijn naar Warlock luisteren met mijn nieuwe headphones. Het laatste half uur knallen we Michael Buble door de boxen waardoor we lekker opgepimpt in ons einddoel voor vandaag aankomen. Het hotel ligt helemaal achteraf, wel tegenover de WalMart, maar verder van alle vertier verstoken. We gaan na het inchecken maar eens het Historic Center onveilig maken. Alles is ongezellig qua restaurant, behalve de Mexicaan. Een bangige mevrouw bedient ons; is ze net geslagen of baalt ze dat we zo laat binnenkomen dat ze nog niet kan gaan zitten? We weten het niet maar het eten is verrassend lekker. Verder heb ik groot succes met mijn oranjeharig hoofddeksel en dat was ook de bedoeling.
Inmiddels vriest het zo'n 11 graden en waait het daarbij ook, dus vandaag zweet ik voor het eerst NIET in mijn ski-jack. Hoera. Bij het flipperen gaat de rechterflipflap uit zijn houder en druk ik hem door de machine heen. Zo kun je natuurlijk nooit winnen! Morgen zullen we ons waarschijnlijk zo vervelen dat we steigerend het podium opvliegen om dat concert te kunnen doen. Eerst maar eens bijkomen van deze enerverende dag.

Mount Pleasant

Vannacht heel goed geslapen, lekker lang ook voor mijn doen. Na het ontbijt en het voorlezen van het dagboekverslag worden we aangesproken door een grijze dame die bij het hotel hoort. Zij herkende ons (niet moeilijk, want KJ liep met grote rode letters QUINK op een T-shirt....)van vroeger. Ze was in 1989 toen wij hier ook waren in the board en wilde nu ook heel graag voor ons zorgen. Toen ik duidelijk maakte dat KJ en ik wilden tennissen ging ze iets regelen in Burlington. En echt waar, het lukte haar om speciaal voor ons een tennishal open te krijgen! Die hal was verrotte koud om het maar eens plastisch uit te drukken. Tegen mijn gewoonte in hield ik het eerste half uur mijn trainingspak maar aan. Vanmorgen was het onderweg ook maar -19º C dus dan is een ongebruikte schuur niet echt warm. Maar goed, lekker gerost en stabiel gelopen op de nieuwe schoenen. Dan terug door de kou en gauw onder een waterstraal gestaan. Even skypen met Machteld en dan gauw lunchen op het pleintje bij Tazza Bella, een koffietent met heerlijk bakjes leut en lunchgerechtjes. Een uitstekende keuze van Mariette, morgen weer maar dan 's morgens vroeg. Dames terug in het hotel en de heren nog even op jacht in de WalMart. Dan nog een uurtje gedwongen rust en zonder adres, schema of Kees naar de kerk gezocht. Gelukkig was ie niet moeilijk te vinden. Mijn stem wel maar dat is een ander verhaal. Na de klankrepetitie komt de vraag of wij een programma hebben meegenomen......gelukkig is het geen probleem en worden razendsnel afdrukken gemaakt van een van mijn archiefprogramma's. Het zit redelijk vol en met uitzondering van de geeuwend notulerende student vooraan op de hoek is men zeer enthousiast. Ik minder omdat bepaalde segmenten van de stem niet aanspreken maar er wordt prima gemusiceerd. Dan komt na de pauze het gedeelte met Finzi en of het nu door vechtlust komt of door het eenvoudigweg iets meer (en vrijer) zingen maar de tweede helft gaat veel beter. De toegift kan ik nauwelijks meer aankondigen dus wapper ik wat meer met mijn armen en handen en dan lachen ze ook wel. Prima concert met werkelijk allerhartelijkste gelukwensen na afloop van veel mensen die ons destijds in 1987 (ICDA) en 1989 hebben gehoord en zelfs gehuisvest. Dan gaan we op zoek naar een gelegenheid om te eten en dat blijkt moeizamer dan gedacht. De beoogde bar is gesloten, de Mexicaan ook en terwijl ik verkennend naar binnen blik rij ik even de bumper rechtsvoor in de kreukels tegen een stilstaande, geparkeerde auto. Bravo, Van Berne, slimme jongen! Dan gaan we maar naar de WalMart en kopen snacks: spinazie, kaasblokjes, roast beef, groentedip, nachos, popcorn en twee flessen wijn. Dan langs de pizzabakker om twee wagenwielen te bestellen. Dat gaat een kwartiertje duren dus ik breng even de meiden alvast terug (kunnen die het gezellig maken) en ga dan bij KJ in de wachtkamer zitten. Met de pizza's stampen we het hotel weer binnen en daar zitten -met alles op de tafel uitgestald- de drie zangeresjes al op ons te wachten. De haard is voor ons aangestoken en we kregen glazen van het hotel. Heel gezellig alleen was de bank geen succes, die staat er volgens mij alleen voor de sier want je kunt er niet normaal op zitten. Als gieren vallen we op het eten aan maar die drift is na ongeveer 10 minuten verdwenen zodat we de lunch voor morgen al geregeld hebben. IK verdwijn gauw naar boven, het is dan al kwart na elf, om het verslag te maken. Mijn keel voelt aan als schuurpapier maar volgens Meribeth moet ik gewoon denken dat het mijn bacillen niet zijn. Dat doe ik dan maar; morgen zing ik als een lijster (denk ik). Welterusten.

Zie je wel, je kan het wel, as je maar wil

Dat gold voor vandaag; slechts vier uur geslapen, wakker van de hoest en de keelpijn, geen tenor maar een subbas met terreinbanden. Ik kon zo laag dat ik niet eens de toonhoogte kon definiëren. Meestal komt dat dan later wel goed met wat eten en drinken, dus erg druk maak ik me er niet over. Gezamenlijk ontbijt bij Tazza Bella voordat we vertrekken richting Chicago. Kees krijgt nog even geen contact met de satellieten maar herstelt zich op tijd. Een behoorlijk lange rit die hopelijk onderbroken wordt voor een koffiestopje.....Vrijwel aan het einde van de rit zit een oase langs de tolweg met Starbucks en Subway. KJ houdt het bij Panda want dat was nog niet eerder geschied (Fast Chinese). Dan het laatste stuk waarbij we stelselmatig de aanwijzingen van onze boordnavigator Kees negeren. We willen dwars door het centrum en dat doen we dus ook. Even dreigt nog een flinke file maar dat valt gelukkig mee. De skyline is indrukwekkend met Sears Tower en Hancock Building maar in de stad is het nog veel mooier. We rijden door tot de hoek bij Roosevelt University en Congress Plaza Hotel en slaan dan linksaf naar N. Michigan Ave, daar nog South genoemd. We rijden over de beroemde brug met de klok bij Chicago Tribune. Een stukje verderop N Michigan bevindt zich een grote Apple Retail Store en daar wil ik graag slagen om een nieuwe batterij voor mijn Pro te halen. Het lukt! De anderen rijden een rondje en parkeren zo lang om de hoek. Dan verder naar het noorden langs de kust van het Michigan meer (vol met ijs) en we zoeken onze weg naar Evanston. Even nog een onnavolgbare actie van Kees maar uiteindelijk zijn we dan bij ons Hotel Orrington. Nieuw voor de dames, KJ en ik zijn hier al voor de derde keer. Mooi hotel, betaald door de mysterieuze presenter die we slechts als telefoonstem kennen. Even zo'n anderhalf uur rust op de kamer en dan gaan we naar de Alice Miller Chapel. We laten de voiture voorrijden uit de valet parking, rijden tot de hoek, steken Chicago Ave over en dan zijn we er. Toch gauw zo'n 900 meter, denk ik. Ach, het is koud, zullen we maar zeggen. Het is een schattig klein kapelletje met een mooie acoustiek die meteen volgezongen wordt alleen blijkt het daar niet te zijn. Het is een veel grotere ruimte met nog veel grotere, ruime acoustiek. Jammer alleen dat er zo weinig mensen kwamen zodat we wellicht beter toch in dat kleine kapelletje hadden kunnen zingen maar dan was onze dressingroom niet zo dichtbij het podium geweest, enfin, te ingewikkeld dus we laten het zo. Waar zijn de lessenaars? Personeel genoeg, alles geregeld, opnameploeg aanwezig maar op de lessenaars moeten we eventjes wachten. Gelukkig komt ook dat goed en dan is het bidden dat mijn stem het houdt. Ik zie het meest op tegen het spreken. Dat is niet geheel terecht want ik heb absoluut veel minder stem dan gister. Dan maar op de randjes en ik piep me door de eerste helft heen. De mensen genieten zichtbaar (niet van mij, hoor) en na de pauze beginnen we (half)vol goede moed aan de tweede helft. Nu ben ik gelukkig niet meer alleen want ook de stem van KJ is geheel verkurkt en valt langzaam in brokjes uiteen. We laten ons niet uit het veld slaan en octaveren er lustig op los in de Seibers. Naar beneden, wel te verstaan. Tenslotte Farewell en die gaat dan weer boven verwachting erg goed. Er worden tranen geplengd in het publiek, dat is goed om te zien want het betekent dat we ondanks alles goed en eerlijk muziek maken en daar gaat het tenslotte om. Terug in het hotel gauw naar het restaurant om nog voor 22 uur een bestelling te plaatsen. Alles lukt, het eten is lekker maar iedereen is moe dus gaan we redelijk op tijd naar boven. Morgen voor we weggaan nog heel gauw even Panera Bread, Barnes and Noble, Old Navy en misschien onderweg Dillards. Wat een feest zal dat zijn. Nog maar een te gaan, mensen: zie je wel, je kan het wel, as je maar wil!

En dat is tien....

Lekker geslapen vannacht in het luxe Orrington-bed. Ik voel me eigenlijk al een stuk beter dan gisteren. Het mailen en koffer pakken gaat heel snel en dan heb ik zo'n honger dat ik alvast naar de Panera Bread hobbel. bakje koffie, broodje ei en hup, oversteken naar Barnes & Noble, waar ik een hele tijd doorbreng en nog slaag ook voor de ultieme opdracht, mij door mijn zoon David meegegeven. We struinen verder (Mariette en Elsbeth zijn er inmiddels ook) en helaas is het dan reeds tijd voor vertrek. Gelukkig heeft Mariette een hele grote mall gevonden die we onderweg naar Oshkosh aan kunnen doen. Daar zouden zijn Old Navy, Dillard's, Apple Store, you name it. Na een dikke drie kwartier rijden arriveren we te bestemder plekke en zien daar geen Old Navy, geen Dillard's en geen Apple Store. Het is een mega outlet mall. KJ en ik besluiten te blijven terwijl de dames verder rijden naar Old Navy. Winkel in, winkel uit maar geen G-star, he. uiteindelijk lopen we terug en constateren dat Starbucks in een andere gang zit. Ik ga ondertussen nog even een sanitaire stop maken. Weer een ellenlange gang door voor ik kan opluchten bij het wandporcelein. Dan op zoek naar Starbucks, onderwijl nog een paar winkels aandoen. Plotseling realiseer ik me dat ik mijn oranjeharige muts kwijt ben. Ik weet wel dat er ernstiger zaken op deze wereld spelen maar ik ben er toch wel aan gehecht. KJ gaat door voor de koffie, ik loop noodgedwongen ALLE winkels weer af, check prullenbakken, vraag bij de lost and found en moet dan ook weer terug naar KJ. Met kramp in de schenen strompel ik verder , geheel bezweet want het is natuurlijk weer tropisch warm hier binnen. Opeens bedenk ik me dat ik ook nog naar de restrooms ben geweest. en ja hoor, daar ligt ie, op de grond. Voor niks moe gemaakt, nou ja. KJ heeft al een latte double shot voor me in laten schudden, plakje banana loaf erbij als lunch en dan komen ook de meiden binnenvallen. Nog meer winkels bezocht en dan maar es naar de auto. Elsbeth loopt vrolijk met me mee, later komen Marjon en Kees Jan maar van degene die de sleutels heeft geen spoor.......en zo warm was het nu ook weer niet! Gelukkig komt ze ons redden voordat we geheel ingevroren op de parkeerplaats staan. We gaan verder en komen rond half vier in Oshkosh aan. De laatste keer dat we hier waren was in 1991! We hebben een mooi hotel, Park Plaza en het kijkt uit over Fox River en Lake Winnebago. De bas is niet helemaal zeker over zijn gestel en blijft op zijn kamer. De rest gaat eten en koffie doen om de hoek. Heel lekker! Om kwart voor zes weg, korte rit naar de Universiteit en parkeren bij de Music Hall. De zaal lijkt me veel mooier dan 18 jaar geleden en dat kan kloppen want men heeft net alles vernieuwd en acoustisch allerlei verbeteringen aangebracht. De uitlichterij wordt een hele toestand maar uiteindelijk zijn we tevreden. Mijn huig voelt alsof ie steeds op mijn tong hangt, zo gezwollen is dat dingetje. Toch zal dat laatste conc ert er ook moeten komen. KJ voelt zich beter, ik fysiek ook maar de stem wil nog niet helemaal al gaat het gesmeerder dan gister. Goeie eerste helft, het publiek wil ons nog voor de pauze terughebben op het podium. Ook de tweede helft gaat prima, we zijn lekker samen en blijven heerlijk stabiel in de intonatie. De afsluitende akkoorden worden door mij steeds voorzien van een raar klikje, alsof een machine wordt stilgezet. We komen niet weg zonder een toegift! Helaas mochten we geen CD's verkopen, policy van de unief. Wel backstage, overigens. Soms snap ik deze wereld niet en ik weet wel, er zijn erger zaken op deze wereld maar........never mind. In het hotel is de Fox River Grill al dicht dus gaan we ter afsluiting naar de vanmiddag gespotte Applebee's. Gezellig laag tafeltje , lekker eten, flesje wijn, mudslides (Marjon weet nu hoe het uitgesproken behoort te worden) en dan gaan we maar weer es. Elsbeth wenst geen spieren (als er gereden moet worden) dus we kruipen rustig terug naar het hotel waar we snel naar onze kamers gaan om in te storten. Morgen gaan we om 9 uur weg naar Chicago, rondkijken, shoppen, koffieleuten en dan naar het vliegveld om terug te vliegen naar onze geliefden in Nederland. Het was een geweldige tour; we hebben hard gewerkt, 10 concerten in 12 dagen is niet niks, bovendien waren het 3 programma's, nieuw voor Marjon. Hoewel we allemaal en vooral samen uitstekend gepresteerd hebben wil ik hier toch even aan de fans melden dat we erg blij zijn met onze nieuwe sopraan! Rest mij nog ons allemaal een goede terugreis te wensen en de lezers een woord van dank voor uw aandacht. Tot de volgende keer!